Danscoaching als interventie bij teamontwikkeling.

In mijn vorige entry heb ik danscoaching bij persoonlijk leiderschap van vrouwen toegelicht.
Op dit moment onderzoek ik op welke manier danscoaching als korte interventie bij teamontwikkeling werkt.  Een goed functionerend team is waardevol voor een organisatie. Zo’n team is in staat de organisatiedoelstellingen naar de gewenste resultaten te vertalen.

In mijn danscoaching gebruik ik oriëntaalse dans als korte interventie bij teamontwikkeling. Het zijn vooral vrouwengroepen die openstaan voor deze interventie. Oriëntaalse dans kan ook bij groepen met mannen werken.  Ik ben van mening dat andere dans- en bewegingsvormen eveneens geschikt zijn voor teamontwikkeling.

Interessant vind ik de theorie van Bruce W. Tuckman (1938). Hij onderscheidt vijf stadia bij teamontwikkeling. Belangrijk zijn de aspecten oriëntatie, vertrouwen, samenwerking, teamrollen en uiteindelijk het ontbinden van het team.

Het onderzoek van Tuckman levert echter geen wetenschappelijk bewijs voor de ontwikkeling van teams in termen van tijd. Bovendien is er een risico dat een team gedurende het proces terugvalt naar een eerder stadium.

Mijn interventie danscoaching heeft tot doel om via bewustwording, acceptatie, veiligheid en vertrouwen tot een verandering (een ontwikkeling) in een team te komen. Het lichaam fungeert tijdens de interventie als instrument om emoties (gevoelens) te uiten. Door fysieke inspanning ontstaat er geestelijke ontspanning. Het proces heeft een effect op de groepsdynamiek, de onderlinge verbondenheid en de bereidheid tot samenwerking.

In het kader van mijn onderzoek past de theorie van Tuckman bij relatief kleine (project)teams. Alle aspecten uit de theorie van Tuckman vinden daadwerkelijk tijdens de interventie plaats.

In mijn workshops danscoaching begeleid ik vaak teams die specifiek niet homogeen zijn samengesteld. Beredeneerd vanuit diversiteit in leeftijd, etnische achtergrond en fysieke gesteldheid is het opvallend dat de teamleden zich in eerste instantie richten op ‘soortgelijken’ (gelijkheidsattractie,1999, Byrne). Dit is duidelijk zichtbaar wanneer teamleden zich in duo’s of kleine teams opsplitsen om een (bewegings)opdracht uit te voeren.

De uitdaging tijdens het proces van teamontwikkeling ligt in het creëren van verbinding tussen de teamleden. Het is noodzakelijk de onderlinge verschillen te accepteren en te respecteren. Het toepassen van het 3-stappen model van Pinto (1990) kan het proces ondersteunen. Pas daarna kan het team een constructieve samenwerking realiseren. Soms zoekt een teamlid na de ervaring van de workshop bewust naar een verdere verdieping. Een persoonlijk ontwikkelingstraject is dan een logische vervolgstap.