Samen met mijn goede vriend en kanteldenker Marcel Kolder lazen we dit boek in één dag uit, zo grijpt het je aan en zo helder is het geschreven. Daarna zaten we op corona-afstand van elkaar in mijn bibliotheek om hierover door te praten, want dat doet het boek met je. Je moet het doorvertellen, toetsen aan je eigen beeld van een rechtvaardige wereld. Het is het verhaal van vandaag. De woorden die over tafel gingen waren: ontluisterend, onthutsende feiten, perverse politiek en dan toch: de uiteindelijke ontmaskering. De oplossing lijkt helder, we moeten terug naar de menselijke maat, naar een rechtvaardiger systeem, moed hebben om dat te willen veranderen en bieden van tegenspraak. In het boek staat niet voor niks een heel stuk over klokkenluiders.
Ik schrijf al jaren over de verkeerde P’s. Die van Processen, Prince2, Projecten, Programma’s. De goede P is die van People (uit dat bekende rijtje van People, Planet en Profit). Dat hebben we in het gesprek met elkaar ontdekt. Marcel blogt juist enorm veel over mensen. Een organisatie is geen zelfstandig levend ding, het zijn mensen de organisatie. Ik schreef vaak over proces- en systeemdenkers en spreadsheetmanagers, terwijl ik merkte in ons gesprek dat, als we het over leiderschap hebben, juist de dienende leiders naar de horizon blijven kijken. Pieter Omtzigt beschrijft dat mooi in zijn metafoor van de filosoof Kierkegaard; waarom we telkens toch weer zo gefocust zijn op de dagelijkse golven en strubbelingen in het leven, terwijl de sterren boven de oceaan ons de weg wijzen.
