Rubriek: Gastcolumns

Ik ben een pas gestarte ondernemer. Ik heb er al vaak over zitten piekeren, maar begrijp niet wat ik me moet voorstellen bij “maatschappelijk verantwoord ondernemen” (ook wel duurzaam ondernemen genoemd), hoe ik maatschappelijk succesvol aan de maatschappij kan deelnemen en toch eerlijk tegen mijn medemensen kan zijn, hoe ik op een maatschappelijk verantwoorde wijze ten koste van anderen beter kan worden, rijk kan worden zonder dat ik mijn rijkdom aan de rest van de samenleving onttrek, of op een milieuvriendelijke manier mee kan helpen het milieu te verpesten.

Het getheoretiseer over leeftijdsbewust personeelsbeleid neemt hand over hand toe terwijl onderzoek aangeeft dat 80 % van de bedrijven zich hier nog geen zorgen over maakt. Een eigen praktijkgericht onderzoek binnen het bedrijf geeft voldoende inzicht om te kunnen bepalen welk beleid in de toekomst nodig is.

Ondernemen! Er wordt in deze tijd veel over gesproken en geschreven en ook de overheid stimuleert ondernemerschap sinds een aantal jaren sterk. Maar eenvoudig is het niet. Er komt veel bij kijken en ook prive verandert er natuurlijk nogal wat. Ondernemen betekent in ieder geval (bedrijfs)activiteiten uitvoeren voor eigen risico. Je bent dus zelf verantwoordelijk voor (een deel van) je inkomen.

Nederlandse bedrijven zijn gevoelig voor certificering. Met name in de wereld van training, coaching en mediation leidt dat ertoe dat bedrijven pronken met CEDEO-, NOBCO- en NMI-keurmerken. Dan zit het wel goed, denken de bedrijven. De schrijver van dit artikel denkt van niet, maar misschien kunt u hem overtuigen dat zijn inzicht onjuist is…

Na een jarenlange ‘carrière’als verpleegkundige binnen de psychiatrie ben ik nu weer student. In de tijd (enige maanden geleden) dat de manager op de schopstoel werd gezet binnen de gezondhidszorg en het onderwijs ben ik deze studie gestart.