Tag: Gastcolumns

De werkmotivatie is van groot belang voor organisaties, disengaged (onbetrokken, ongemotiveerde) werknemers kunnen de werkgever veel meer kosten dan dat zij opleveren. Terwijl gemotiveerde, engaged werknemers de organisatie juist veel op kunnen leveren. Daniel Pink stelt dat mensen worden gedreven door ‘autonomie, meesterschap en zingeving’. In zijn boek Drive beschrijft hij wat mensen motiveert, zo kenmerkt hij Motivatie 1.0 als de behoefte om te overleven waardoor mensen in beweging komen.

Motivatie 2.0 beschrijft hij als het aansturen van mensen door middel van belonen en straffen (de carrot & stick methode). Dit is vreemd genoeg in onze tijd nog steeds waar de meeste organisaties  gebruik van maken, ‘we gebruiken in het tijdperk van kenniswerkers nog steeds het industriële model van controle, waarbij we mensen behandelen als dingen’ (Stephen Covey).

Motivatie 3.0 gaat uit van het gegeven dat mensen in beweging komen wanneer ze intrinsiek gemotiveerd zijn. Door hun sterke kanten te (h)erkennen en te gebruiken, zijn ze meer betrokken bij de organisatie, ervaren ze een gevoel van zingeving en zijn ze meer geneigd zich extra in te zetten voor de organisatie. Onderzoek toont ook aan dat organisaties succesvoller zijn wanneer er een beroep wordt gedaan op de sterke kanten van mensen, wanneer we banen verrijken en medewerkers meer autonomie, beslissingsbevoegdheid en de juiste ondersteuning geven.

Doeltreffende managers verspillen hun energie niet met klagen over hoe hun mensen hun werk niet goed doen. In plaats daarvan zorgen zij ervoor dat medewerkers in posities geplaatst worden waar ze de grootste kans hebben om te slagen en te excelleren. Mensen kunnen alleen excelleren als ze kunnen bouwen op hun sterke punten. In plaats van teamleden te dwingen om te werken aan projecten die moeten worden gedaan, werkt het beter om naar de kwaliteiten van je medewerkers te kijken, met hen daarover in gesprek te gaan en op zoek gaan naar een ‘best-fit’.

Managers die zich op iemands sterke punten richten ervaren betere prestaties van hun mensen, meer motivatie en positieve energie, wat leidt tot meer inzet, betrokkenheid en de bereidheid ‘to go the extra mile’ voor het bedrijf. In eerste instantie is zo’n soort benadering even wennen maar wanneer alle individuele sterke punten worden ingezet op een optimale manier, dan is het alsof alle stukjes van de puzzel goed passen. Met als resultaat een krachtig, gemotiveerd team waarin de teamleden elkaars kwaliteiten waarderen, kunnen aanvullen en versterken.

Globalisering zorgt ervoor dat bedrijven, maar ook de arbeidsmarkt steeds internationaler en flexibeler worden. ‘Het onbekende’ is minder onbekend, en daarom minder beangstigend. Vanuit bedrijven is dit natuurlijk al veel langer aan de gang. Maar ondertussen sluit de arbeidsmarkt aan. Praktisch betekent het dat solliciteren over de grens steeds normaler wordt. Het CBS meldt dat ook Nederlanders steeds vaker op zoek zijn naar werk in het buitenland. In zulke sollicitatieprocessen wordt Skype alsmaar populairder.

Dus Skype zelf is niet de trend, maar juist het product van de internationalisering van de arbeidsmarkt. Op hetzelfde moment wordt de software steeds betrouwbaarder. Zo betrouwbaar dat het zelfs binnen Nederland wordt gebruikt voor sollicitaties om zo (reis)tijd en kosten te besparen. Naast kosten- en tijdbesparing, heeft Skype de potentie om het aanbod in kandidaten te verbreden en vergroten.

Er zijn van die boeken, waarbij je de neiging hebt om alles te laten om er mee aan de slag te gaan, zodra je het in huis of in handen hebt. Prachtig boek. Mooi lettertype, fraaie opmaak (van Douwe Hoendervanger), prachtige foto’s. In 1 woord: Kwaliteit!

En dan de inhoud. Uiteraard begon ik met het scannen van het boek. Een van de eerste prachtige voorbeelden van cultuur was “een foutmarge van 2%”. De schrijfsters (Als het 1 dame was had ik geschreven schrijfSTER) nemen je mee naar Japan en de wijze waarop ze daar omgaan met een foutmarge van 2%. Mooi!

Het boek neemt je mee op een boeiende leerzame en inspirerende reis. Om te beginnen geeft het een kijkje in de keuken van antropologie. Interessant. Je zou je zo inschrijven….

Leidinggevenden geven zichzelf over het algemeen een goed ‘rapportcijfer’ maar krijgen van hun eigen medewerkers een onvoldoende. Veel werknemers zijn ontevreden over hun direct leidinggevende, uit onderzoeken komt naar voren dat de medewerker haar/zijn baas weinig mensgericht en nog steeds veel te directief vindt en dat deze te weinig ruimte biedt voor ontplooiing, persoonlijk leiderschap en weinig aandacht en waardering heeft voor hun talenten.

Het  gangbare managementdenken, de command & control managementstijl, is echt niet meer passend bij onze tijd. Er is behoefte aan een nieuw soort leiders, van leidinggevenden wordt nu vooral verwacht dat zij richting kunnen geven en betrokkenheid stimuleren, onder andere met coaching.  AMO ‘We gebruiken in het tijdperk van kenniswerkers nog steeds het industriële model van controle, waarbij we mensen behandelen als dingen. Als mensen betrokken zijn, hoeven ze niet gemanaged te worden.

Leiderschap heeft niets te maken met het managen van mensen” (Stephen Covey). Covey stelt: “Men wil steeds meer gouden eieren, maar men verzorgt de kip die ze legt steeds minder. Bedrijven moeten er juist alles aan doen om optimaal gebruik te maken van de volledige potentie van hun medewerkers”. Klinkt ook wel iets negatiefs in door ‘mensen als productiemiddel’ maar Covey heeft wel gelijk. Veel leidinggevenden lopen rond als een kip zonder kop en daar bedoel ik mee dat ze het ‘te druk hebben’ om voldoende positieve aandacht te geven aan hun medewerkers, met alle negatieve gevolgen van dien.

Vooral voor HR professionals is het AMO model waarschijnlijk wel bekend; het staat voor Abilities, Motivation, Opportunity.

Over het Jaarcongres Leiderschap 2016, meeting of minds,“pijn in de buik”, Tegeltjes en Vakmedianet.

Na thuiskomst deelde ik het volgende op LinkedIn, Twitter en Facebook: 8 a 4-tjes met aantekeningen is iets te veel om NU te delen. Dus voor nu: Je hebt het GROOTSTE kennisfestival van Nederland***, op 24 november 2016 het MOOISTE Zelfsturing / Unboss event***, maar vandaag by far het BESTE congres Leiderschap tot nu toe! CHAPEAU, team van www.Overmanagement.nl/leiderschap. Ook leuk om Jeroen Smit te spreken(de studiegenoot van Dirk-Jan de Bruijn) en om Thom Verheggen te ontmoeten. Ik kreeg kippenvel van het verhaal over Rene Kesselaar. Wel weer wat buikpijn over de vraag of managers tijd nemen om zich hierin te verdiepen. EIND CITAAT.

Waarom “by far het BESTE congres Leiderschap tot nu toe!”?

Ik beloofde een column te schrijven over dit congres, maar wil die wel graag in de juiste context plaatsen. Daarom toch eerst iets over mijzelf. Ondergetekende is betrokken bij NIEUW leiderschap vanuit mijn persoonlijke missie: Ik wil een substantiële bijdrage leveren aan (de ontwikkeling van) (NIEUW) Leiderschap”.

Ik heb erg genoten van het interview met Bas Hoogland in Trouw en werd geïnspireerd door les #2, “Kijk of het ook goed is voor een Ander”. Over de wijze waarop een “slimme” Ondernemer een collega-ondernemer te pakken nam. De “Slimme” ondernemer had 50.000 viooltjes besteld om langs de oprit naar zijn hotel te laten planten. Toe ze er allemaal in stonden zei hij tegen de hovenier. “Ik vind ze eigenlijk niet mooi, haal ze er maar weer uit. Of, weet je wat, voor de helft van de prijs mag je ze laten staan”. EIND citaat.

Ik kan mij niet voorstellen dat de “Slimme” ondernemer veel aanhangers heeft of heeft gehad. Om te beginnen met de collega-ondernemer. Die zal de rest van zijn leven een naar gevoel overhouden aan deze rotstreek. Het is niet eerlijk, niet rechtvaardig en uiterst onredelijk.

Een van de mensen die ik erg bewonder is Jos Burgers. Hij schreef het mooie boek: Klanten zijn eigenlijk net Mensen. Ken je Jos niet? Geniet vanaf 0:18 (mensen die Jos wel kennen mogen natuurlijk ook meegenieten ; -)).

Ondergetekende is niet alleen fan van Jos Burgers, maar – als het over leiderschap gaat – een superfan van Marshall Goldsmith. Die zegt en schrijft: “It is all about behaviour”. En zo is het maar net. Managers, bestuurders en toezichthouders zijn (net als klanten en leveranciers) ook net mensen.

Als je je partner in het gezelschap van je allerbeste vriend(in)aantreft in de echtelijke sponde, dan kan het bijna niet anders dan dat je “Not amused” bent. Je verTROUWen is geschaad. Je had toch – toen je ging TROUWen beiden gezworen dat je elkaar TROUW zou blijven?

Recentelijk werd ik geïnspireerd door voorbeelden van de purpose economy, de betekenis economie. Aaron Hurst is de uitvinder van deze term, waarin de zoektocht is gelegen naar de betekenis van een bedrijf. Bedrijven die hierin voorop lopen durven te investeren in mensen, zij stellen hun medewerkers voorop. Ethisch omgaan met medewerkers en moreel verantwoord zaken doen met leveranciers en klanten staat bij deze bedrijven centraal.

De Greyston bakery is een prachtig voorbeeld hiervan. Hun credo is: ‘We don’t hire people to bake brownies, we bake brownies to hire people’. Het model dat zij hanteren is niet de winst maar welzijn van medewerkers in het centrum van processen te zetten. Hier gaat het first follower effect op (zie YT), de steen in de vijver, waar het begint met een visie met lef en op een sociale grondslag geschoeid. Want wat blijkt is dat steeds meer jongeren bewustere keuzes maken waar zij willen werken. Maar niet alleen jongeren, volgens Hurst zoeken mensen steeds meer naar werk dat hen innerlijke bevrediging geeft. 

Ondergetekende had de eer om samen met Eugène van den Hemel een Co(lumn)-creatie te maken /schrijven: http://goo.gl/0QvY6g We gaan er van uit dat de helft van alle trainingen niet meer aansluit op de huidige arbeidsmarkt en niet (voldoende) inspeelt op de huidige trends en ontwikkelingen. Uitgaande van een besteding van 7 miljard euro per jaar kost dat 2.5 miljard. En dan hebben we het nog niet eens over de enorme geldverspilling als gevolg van verkeerde managementadviezen.

Waar geef jij je geld aan uit. Als je dat niet goed doet, dan ben je eigenlijk een van de 70.000 personen die 10.000 euro “in een gracht laat dwarrelen”.