Tag: Gastcolumns

Ondergetekende heeft de laatste 7 jaar meer geleerd dan in al die jaren daarvoor.

Gedreven door mijn persoonlijke missie: “Ik wil een substantiële bijdrage leveren aan (de ontwikkeling van) (nieuw) LEIDERSCHAP”, Heb ik de afgelopen jaren meer dan 5000 manuren gestopt in het fenomeen leiderschap, met in mijn achterhoofd steeds:

“Als ik in staat ben om de komende 5 jaar gemiddeld 1 manager per week te laten denken en/of functioneren als (nieuwe) leider is mijn missie geslaagd en laat ik wat na. (250 betere leiders, die lekker in hun vel zitten en in hun kracht staan, 250 partners die hier blij van worden, 250 bedrijven en/of organisaties die beter presteren, tevreden klanten en leveranciers en – last but not least – ergens tussen de 2.500 en 15.000 Medewerk(st)ers die hun energie halen uit hun werk”.

Na het lezen van het boek was mijn eerste reactie “Nu eens niet over minder managers, maar over minder managen”. Ik heb het boek met erg veel plezier (als het een scriptie was zou ik schrijven “Met veel genoegen”) gelezen en vond het een “Feest der (h)erkenning”.

Er gaat geen dag voorbij of het thema zelfsturing is aan de orde. Het is een onomkeerbare ontwikkeling, passend bij deze tijd. Er wordt op dit moment veel geschreven over Veranderen, NIEUW Leiderschap, Nieuwe Business Modellen, Nieuw organiseren en Nieuwe Economie. Daar heb je nieuwe leiders voor nodig. Die durven los te laten, te vertrouwen en veiligheid te bieden. In sommige boeken over zelfsturing ligt het accent op het proces en het verminderen van het aantal managementlagen.

Verheggen kiest voor een andere insteek. Hoe ben je in staat om met minder uren (en met meer plezier) een beter resultaat te bereiken. Daarmee haalt hij de angel uit de discussie en zorgt er voor dat het om de inhoud gaat en niet over de toon. Over SLIM gesproken….

Uit het eboek ‘Authentieke leiders, Echte leiders’ haal ik een aantal aanbevelingen. Dit is daarvan Deel 1. Aanbeveling 1 tot en met 5.

1. Ga zorgvuldig om met je mensen, klanten en leveranciers

Toen ik als 21-jarige begon bij de AC Restaurants (de Alberts Corners en Wimpy) bleek dat deze zinsnede onderdeel was van de grondslagen van het beleid bij Albert Heijn. Ik geloof er heilig in, ook al omdat ik zelf alle drie de rollen heb vervuld. Dat heeft me nog meer stil doen staan bij het belang van deze zin. Zo kan het voorkomen dat je iemand ontslaat, die je later in je loopbaan weer tegenkomt, waarbij het zelfs niet uitgesloten is dat hij/zij dan de positie heeft om je een opdracht te gunnen of te beslissen over jouw loopbaan. Zelf heb ik het meegemaakt, dat ik als ondernemer contact zocht met – of mijn diensten aanbood aan – een aanbieder waar ik vervolgens geen enkele reactie van kreeg. Echter, toen ik zelf een prachtige opdracht had binnen gehaald bij een grote en naamsbekende speler, waardoor ik in de positie verkeerde om opdrachten te gunnen, was ik plotseling weer populair…

Dat is het waar het in het leven om gaat. Ik citeer Gerrit Dekzijl die met dit lied een bescheiden hit scoorde in de jaren tachtig. De tekst is van Wim T. Schippers, de geestelijk vader van onder meer Sjef van Oekel, ingenieur Evert van der Pik en Wilhelmina Kutje.

Afgezien van het feit dat Wim T. Schippers een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de verrijking van onze taal schuilt in de wellicht iets te banale tekst wel een kern van waarheid die in de zorg voor ouderen steeds maar weer onderbelicht wordt. Ik bedoel de kwaliteit van leven, de zingeving.

Waar gaat het eigenlijk over bij het leven.

“Practice what you preach”, “Walk the talk” & “Fish start stinking at the head”.

Als ouder / opvoeder moet je het goede voorbeeld geven. Als kinderen aan jou in je rol van voorganger, predikant, priester, onderwijzer, leermeester worden toevertrouwd, dan gaat dit des te meer op! Het kan niet zo zijn dat je het ene zegt, (s)preekt of schrijft – en het andere doet.

In het bedrijfsleven gaat dit vanzelfsprekend ook op. Het kan dan ook niet zo zijn, dat je bedrijven en organisaties adviseert, maar zelf je zaakjes niet op orde hebt. En wat je aan je opdrachtgevers aan raad zelf niet doet… Eerder mijmerde ik over ‘het eunuch gevoel’. Dit deed ik overigens een aantal jaren geleden ook, omdat ik er zelf last van had. Wel weten, schrijven en zeggen hoe het moet, maar het zelf (even) niet (kunnen) doen.

Het gaat over zorgvuldig omgaan met AL je stakeholders. Ik hecht er zoveel waarde aan, dat ik het als de #1 aanbeveling in ons boekje “Authentieke leiders, ECHTE leiders” heb gezet:

Ga zorgvuldig om met je mensen, klanten en leveranciers!

Door een panische angst voor een heropleving van het fascisme na de Tweede Wereldoorlog is het in Nederland lange tijd moeilijk geweest kritiek te leveren op de negatieve aspecten van een multiculturele samenleving. Uit angst voor racisme en discriminatie en met verwijzing naar de Tweede Wereldoorlog werd alle kritiek op het Nederlandse immigratie – en integratiebeleid tientallen jaren in de kiem gesmoord. De Fortuyn- revolutie van 2002 heeft het debat over dit onderwerp tijdelijk opengegooid.

Het is funest om burgers voortdurend wijs te maken dat kritiek op negatieve aspecten van de islam neerkomt op discriminatie van moslims. Bestrijding van fundamentalistische opvattingen is absoluut niet in strijd met de hier geldende vrijheid van godsdienst. Iedereen is vrij om te geloven wat hij/zij wil, maar die vrijheid betekent niet dat men het geloof mag afdwingen en opdringen aan anderen.

Het kenmerk van alle religies is echter dat zij er allemaal van overtuigd zijn dat er maar één fundamentele waarheid bestaat en dat juist zij het ware geloof bezitten. Het niet mogen of zelfs haten van mensen met een andere godsdienst lijkt daarbij helaas te horen.

De meeste boeken over management, innovatie en ontwikkeling van producten/diensten gaan ervan uit dat de onderneming over de middelen en kunde beschikt die nodig zijn voor de commercialisering van die innovatie. Die veronderstelling is door de overgang van lineaire – naar meerdimensionale methodieken tenminste onvolledig!

In het huidige Kennis en Innovatietijdperk is geen enkele businessunit, bedrijf of land instaat in zijn eentje de toekomst te creëren. Daartoe is samenwerking met anderen en  toegang  tot adequate netwerken onontbeerlijk.

De mentaliteit die past bij het Industriële Tijdperk van “ Wij winnen – Zij verliezen” is taboe en moet vervangen worden door een  “Win/Win situatie” waarbij via een economisch platform kennis met allerlei partners wordt gedeeld en uitgewisseld. We gaan van doelgroep/massamarketing naar grootschalige interactieve klantenrelaties. Van het product heeft een merk naar het merk wordt een begrip voor klanten.  Van schaarste in aanbod naar overvloed in aanbod/schaarste in vraag. Van het gaat om producten te hebben naar het gaat om klanten te hebben en de kunde die vast te houden.

De industriële revolutie begon rond 1750 in Engeland. Ze vervolgde begin 19^e eeuw in de rest van Europa. Ambachtelijke en kleinschalige werkplaatsen groeiden uit tot grote fabrieken en vormden samen een grootschalige industrie. Door die groei daalde de prijs van de producten enorm waardoor steeds meer mensen zich deze konden veroorloven.

Door de uitvinding van een aantal nieuwe communicatievormen vanaf het eind van de 19e eeuw – en vanaf de jaren vijftig in de 20^ste eeuw, de computer – werd het mogelijk om informatie bijna overal ter wereld te raadplegen. Mede hierdoor werd het voor bedrijven mogelijk te globaliseren: coördinatie van productie en levering kon vanaf dat moment zeer efficiënt en wereldwijd plaatsvinden waardoor grote schaalvoordelen mogelijk werden.

Eind 20^e eeuw vond door internet een van de meest revolutionaire ontwikkelingen in het digitale tijdperk plaats. In het begin was het internet alleen beschikbaar voor de overheid en het onderwijs, maar vanaf 1993 werd het ook openbaar gesteld voor het bedrijfsleven en de particulier. En binnen 3 jaar tijd was het al bekend bij het ‘grote publiek’.

Medewerkers in de zorg klagen steen en been over de hoeveelheid administratie die gepaard gaat met de zorgverlening. In hun ogen is het allemaal zinloos, gebaseerd op wantrouwen en vooral aan de orde als er een bezoek van de inspectie wordt verwacht of is geweest. Als alles maar op papier is geregeld dan is het goed, is een veel gehoorde uitspraak.

Dat de werkelijkheid een andere is dan op papier is een uitgemaakte zaak. Ik vind dat een vreemde redenering. Ook in de zorg is het een kenmerk van kwaliteit als je de (primaire) processen vooraf hebt beschreven en vastgelegd inclusief de doelen die je wilt bereiken. Een tweede belangrijk kenmerk is dat je ook vastlegt hoe het proces daadwerkelijk is verlopen en wat het resultaat is. Dan kan je de werkelijkheid vergelijken met het plan en de afwijkingen verklaren. Tot zover het model, de tijd dat iedereen maar wat deed en naar eigen goeddunken ligt toch wel ver achter ons, ook in de zorg.

Vooral de vanuit de naoorlogse bestuurssystemen ingevoerde sociale vangnetten en andere ter bescherming opgerichte instellingen hebben ervoor gezorgd dat inwoners van de ontwikkelde landen tot nu toe werden verlost van de knagende gevoelens van onveiligheid en angst die het politieke leven tussen 1914- 1945 hadden beheerst.  Er zijn redenen om aan te nemen dat hier verandering in gaat komen. Angst is aan het terugkeren als een actief ingrediënt in het politiek leven in westerse democratieën.

Angst voor terrorisme, maar ook en misschien wel verraderlijker, angst voor de onbeheersbare snelheid van de veranderingen, angst voor het verlies van werk, angst om in een tijd van steeds ongelijkere spreiding van middelen terrein aan de anderen kwijt te raken, angst om de greep op omstandigheden en routines van het dagelijks leven te verliezen. En daar allemaal wellicht nog bovenuit leeft de angst dat het niet alleen voor onszelf steeds moeilijker wordt om ons leven richting te geven, maar dat ook de gezagsdragers de greep daarop zijn kwijtgeraakt.