Er rijst steeds meer verzet tegen het poldermodel. Traag, onnodig dempend, nivellerend, en niet meer van deze tijd. Dat mag zo zijn, maar het poldermodel is in feite één van onze meest gewortelde tradities, zo betoogt Frits van Oostrom. En een traditie die resultaat oplevert. In termen van bijvoorbeeld waterbeheersing (watermanagement sinds ZKH WA zich er mee bezig houdt), maar zeker ook in termen van maatschappelijke cohesie.
De commercieel directeur had, in de periode dat hij werkzaam was voor de organisatie, dat gedaan wat hem was opgedragen; niet meer, niet minder. Maar helaas waren de klanten ontevreden. De producten werden te laat geleverd, de helpdesk was onderbemand en de servicedienst onvoldoende geïnstrueerd. Dat alles werd breed uitgemeten in de media. Maar er waren vooral externe oorzaken voor dit falen, namelijk: te late leveringen vanuit Oost Azië, onlusten in Nigeria, te strenge controle vanuit the US, de financieel sterke € etc.etc. De vraag die de Raad van Commissarissen nu diende te beantwoorden was: geven we hem alsnog een blijk van waardering of toch maar niet? En zo ja, hoe komt dat dan over bij de klanten?
Ja leest u het nog maar eens goed: ‘Bejaardenhuis geruimd, bewoners afgevoerd.’ Da’s even schrikken niet waar. Maar dat was ook niet wat de spreker bedoelde, hij wilde ingaan op de recente ruiming van een kippenfokkerij maar hij versprak zich. Kan gebeuren. In dit bijzondere geval noemen we dat een ‘Bushism’, ook omdat de (ver)spreker-in-kwestie president Bush was. In zijn thuisland horen zijn landgenoten ze niet vaak meer, deze ‘Bushisms’. Met de ‘midterm elections’ op komst gaat president Bush het spreken in het openbaar steeds beter af(!). Er is een trend in zijn optredens te ontdekken en, dus, is er nog iets van te leren.
Tip: geef een tip, geef een fooi als u vindt dat u goed geholpen bent! Laat uw tevredenheid zien aan degene die u verzorgd heeft. Zo niet, dan krijgt hij/zij (helaas) niets. Betere vorm om klantentevredenheid te meten is er niet, toch? Momenteel zit ik aan de andere zijde van de oceaan waar het geven van tips of fooien een industrie op zich is. Een ‘industrie’ die inwoners van buiten dit land, de VS, niet altijd begrijpen maar kom: laat die ‘ Green Bill’ maar waaien en de klantvriendelijkheid zwaait je tegmoet: ‘ When in Rome, do as the Romans do!’.
Het is Vakantie! Eindelijk Rust…… Voor mij begint die vakantie en voor u zal die ook wel niet meer zo lang op zich laten wachten, toch? Het zou u toekomen, verwacht ik. Als je alle, zelfs internationale, pré-vakantieberichten volgt dan zou je denken dat: – of managers kunnen niet c.q. gaan niet op vakantie (‘druk, druk, druk’) – of managers gaan met zoveel stress op vakantie dat ze daarmee zichzelf, hun familie en vrienden en de andere gasten op het resort zeker geen plezier doen. Allemaal kommer & kwel zo’n vakantie blijkbaar, nou voor mij niet! (en ik hoop voor u ook niet)
De wereldpers uit laten lopen voor een Nederlander en dat nog wel op Duitse bodem, dat lukte tot nu toe slechts een handjevol (hier miskende) Nederlandse voetballers. Na vandaag is daar dan Ayaan Hirshi Ali bijgekomen. Zo verstevigt Ayaan zelf nog eens het beeld dat ‘een koning(in) in het eigen huis niet wordt geëerd’. Of misschien toch wel? Zijn we toch niet een beetje trots op haar? Maar als dit nu ons overkomt, dat wij juist niet worden erkend, wat kunnen we dan nog doen om dit terug te draaien?
