Tag: Mark-Rutte

Het risico voor onze samenleving en economie dat op nr. 1 staat is het gebrek aan actie op het thema klimaat. Op nr. 2 de erosie van de sociale cohesie ofwel: in onze samenleving dreigt een breuk te ontstaan. Nr. 3 het gebrek aan het nemen van maatregelen op het gebied van cyberveiligheid. Nr. 4 het risico van het klappen van de economische zeepbel en voor nu tot slot op nr. 5 de schuldencrisis, een schuldenlast die is verhoogd o.i.v. de maatregelen genomen door de overheid om de economische gevolgen van de coronapandemie zoveel mogelijk in te dammen.

Deze risico’s voor ons land komen naar voren in de zojuist gepubliceerde 17th edition of the Global Risks Report 2022 van het World Economic Forum. Hoewel het WEF niet door iedereen in ons land wordt gewaardeerd (sic), haal ik uit hun onderzoeken en rapporten nog ruim voldoende interessante en relevante info.

Opererend in een vluchtige, onzekere, complexe en vaak dubbelzinnig te verklaren (VUCA) omgeving is het voor veel organisaties lastig een organisatiestrategie te formuleren bestand tegen risico’s in, maar ook gericht op mogelijkheden en uitdagingen van de komende 5 – 10 jaar. Laat staan dat je in staat bent een strategie te formuleren die ‘generatie-overstijgend’ is. Een organisatiestrategie waarvan de basis, het kader nu wordt gelegd en waarvan je opvolgers tot in lengte van jaren plezier kunnen hebben, lang nadat jij ‘het tijdige met het eeuwige hebt verruild’. Zo’n ‘generatie-overstijgende’ strategie is exact één van de uitdagingen die de klimaatverandering ook met zich meebrengt.

“Op korte termijn een verwachte toename van wateroverlast. Toenemende trend in rivieroverstromingen. Verwachte toename van zware windstormen. Verwachte toename van hydrologische, agrarische en ecologische droogte o.i.v. opwarmingsniveaus in het midden van de eeuw. Stijging van de zeespiegel van 1 meter+ aan het einde van deze eeuw.” Dit zijn enkele, specifiek aan West Europa/Nederland gerelateerde, conclusies in het zojuist bij het International Panel of Climate Change (IPCC) verschenen Sixth Assessment Report.

Nu verwacht ik niet dat veel van de lezers van vandaag die zeespiegelstijging nog mee gaan maken (….), overstromingen en windstoten daarentegen wel; dat blijkt inmiddels jaarlijkse praktijk.

“En dan is daar Mark Rutte, een wat stugge, bijna technocratische politicus die zich tijdens deze coronacrisis heeft getoond de Nederlanders te kunnen geven wat ze willen van een premier: een nuchtere, krenterige ‘één van ons’ leider.” Bron: Coronavirus brings out best (and worst) in world leaders.

“Ik besloot Mark Rutte te geloven. Dat zijn tranen en emoties authentiek en oprecht waren.”, was het commentaar van één van de 7 miljoen kijkers naar de coronavirus toespraak die premier Mark Rutte hield op 16 maart. ‘Authentiek: echt, betrouwbaar, origineel’, lezen we bij de definitie. Toch gaat authenticiteit voor mij ‘iets’ verder: het betekent dat je dicht bij jezelf staat, dicht bij je kernwaarden.

In zijn toespraak voor afstudeerders van George Washington University formuleerde Tim Cook, APPLE’s CEO, persoonlijke (kern)waarden als basis voor je authenticiteit als volgt:“Your values matter. They are your North Star. Otherwise it’s just a job, and life is too short for that.” Jezelf confirmeren aan je kernwaarden, is ‘slechts’ de ene kant van het authenticiteit verhaal. Minstens zo belangrijk is dat je kernwaarden resoneren met de kernwaarden van je toehoorders, beter nog: toeschouwers. Als 7 miljoen mensen positief reageren, zeker in hectische tijden, op je authenticiteit, dan heb je veel bereikt. Maar je bent er daarmee nog niet: de crisis is nog (lang) niet voorbij.

“De Unilever Board heeft vandaag besloten haar voorstel in te trekken om de tweeledige juridische structuur van Unilever te vereenvoudigen.” Dit persbericht zal de regering Rutte maandagochtend ‘koud op het dak zijn gevallen’. Maanden ‘de druk op de ketel houden’ om de dividendbelasting te verlagen voor o.m. een organisatie als Unilever, dat plan van Rutte c.s. ‘ging nu in rook op’.

De belangrijkste reden voor de opstandige aandeelhouders om niet in te stemmen met de verhuisplannen van Unilever’s RvB: “Leaving London could have meant that Unilever would be dropped from the FTSE 100 stock index, forcing several large mutual funds to sell their holdings“, aldus The New York Times. Hoewel deze zelfde aandeelhouders ‘een hard hoofd hebben’ in het, zeker voor een transnational unieke, sustainability beleid van Unilever, een beleid dat ‘pas’ op langere termijn financieel rendement oplevert, houden zij hun aandelen toch graag vast: nu verkopen is géén optie. GAM portfolio manager Ali Miremadi: “We are pleased they have abandoned the plan to ‘go Dutch’. Now the company can put its focus into the core job – driving long-term shareholder value.”

“Ik kan mij vinden in de definitie dat nepnieuws desinformatie is, die wordt verspreid om geld te verdienen of om de publieke opinie te beïnvloeden.” aldus v/m Minister Halbe Zijlstra in antwoord op Kamervragen n.a.v. de berichtgeving over zijn aanwezigheid bij een gesprek met president Poetin.

“Liegen is geen doodzonde.” reageerde premier Mark Rutte n.a.v. de Zijlstra-affaire. “Een leugenaar moet een goed geheugen hebben.” Quintilianus. Aan een goed geheugen leek het Zijlstra de laatste dagen te ontbreken.

Waarschijnlijk is het voor dat wat er nog resteert van Zijlstra’s ego ook maar beter zoals de affaire nu eindigt. Zou hij vandaag in het Kremlin verschijnen bij zijn collega Sergej Lavrov, dan zou deze, ook als NL over deze affaire nog totaal onkundig was, Zijlstra verbaal ‘alle hoeken van de kamer hebben laten zien’. Zeker omdat de Russen al veel langer op de hoogte waren van het nepnieuws dat Zijlstra meerdere jaren verspreidde: hij bevond zich helemaal niet in het hoekje van een kamer in Poetin’s datsja.

Vertegenwoordigers van de VS, zoals hier in de vid Minister van Buitenlandse Zaken John Kerry, kunnen zich tijdens onderhandelingen veel zo niet alles veroorloven; ‘Power is at their side’, heet dat dan. Hoe anders en hoe pijnlijk, zeker bij de ramp met de MH 17, de positie van Nederland. Aan de onderhandelingstafel tel je normaliter al nauwelijks mee en nu al helemaal niet; zo lijkt. Je hebt als klein land de hulp nodig van je machtige buren Duitsland, Frankrijk, Verenigd Koninkrijk om je doel te kunnen bereiken.

In een politiek en een gewelddadig wespennest zijn lichamen van slachtoffers verworden tot machtsmiddelen in de handen van onbarmhartige ego’s. Premier Mark Rutte heeft zich al gedistantieerd van militair ingrijpen. Zo is de kans dat ons leger hierin zou worden ondersteund door de andere NATO leden nihil.

Het terughalen van de slachtoffers van vlucht MH17 vraagt om uitzonderlijke vaardigheden: de belangen zijn zéér groot maar de partijen waarmee je onderhandelt zijn diffuus (NB; is het Putin, is het Porosjenko, of wie van de verschillende krijgsheren waarmee je effectief onderhandelt?). Mededogen lijkt in hun strijd al lang geen waarde meer te zijn, macht wel.

Er lijkt nu sprake te zijn van een via de media gevoerde discussie. De vraag is dan: kan de theorie van extreem onderhandelen een bijdrage leveren om de impasse te doorbreken?

Sinds het eind van de Eerste Wereldoorlog tot circa 1980 namen in de landen van West-Europa en Noord-Amerika de inkomensverschillen af. In sommige fasen betekende die ontwikkeling dat hogere inkomenslagen er gemiddeld meer op achteruitgingen dan lagere. Maar voor de periode als geheel hield de ontwikkeling in dat lagere-inkomensgroepen het meest van de algehele welvaartsgroei profiteerden.

Ook de vermogensongelijkheid verminderde. In Nederland daalde het geschatte aandeel van de rijkste 1% van de bevolking in het totaal van alle privévermogens van meer dan de helft aan het begin van de 20^ste  eeuw tot iets minder dan een kwart aan het eind van de jaren zeventig. In een ruimere zin vond voorts spreiding van vermogen plaats doordat collectieve fondsen voor pensioenen en levensverzekeringen sterk in omvang toenamen en steeds grotere delen van de bevolking daarop aanspraak gingen maken.

In de 21^ste eeuw hebben we het Industriële Tijdperk achter ons gelaten en zijn we het Kennis – en Innovatietijdperk binnengetreden. Fundamentele maatschappelijke veranderingen zoals we nu meemaken, zijn een gevolg van deze overgang maar komen niet vaak voor.

Een vergelijkbare omwenteling vond maar liefst 165 jaar geleden plaats. Een omwenteling waarin Dr.Mr.J.R.Thorbecke een eminente rol  heeft gehad. Thorbecke is de meest geslaagde staatkundige hervormer uit de Nederlandse geschiedenis. Zijn hervormingen kwamen als een soort springvloed over de bevolking. Met name de jongeren van die tijd begroetten ze met grote geestdrift.

Zeer aansprekend in Thorbecke is zijn organische liberalisme: het is ingebed in de historische ontwikkeling en verankerd in de samenhang van de maatschappij. Daardoor is het liberalisme niet statisch, maar dynamisch en tijdloos.

“The more people focus on their salaries, the less they will focus on satisfying their intellectual curiosity, learning new skills, or having fun, and those are the very things that make people perform best.”  Als je nu, o.i.v. het sociaal akkoord, te veel aandacht hebt voor de financiële gevolgen daarvan op je salaris, je beloning, je mogelijke ontslagvergoeding dan hebben die gedachten ook invloed op je natuurlijke nieuwsgierigheid. De kans dat je jezelf dan verder ontwikkelt is gering. Dat heeft vervolgens weer invloed op de prestaties van je organisatie. Uiteindelijk leidt dat in september dan tot nog meer bezuinigingen…..

De premier vraagt ons toch vooral om ‘vertrouwen’ te hebben!, niet alleen in de getallen in dit ‘noeste werkstuk’ maar gewoon omdat we er weer zin in hebben! Vertrouwen vraagt om intrinsieke motivatie. Die vorm van motivatie wordt beïnvloed door Meesterschap, Deelneming en Zingeving; aldus prof. Moss Kanter in haar boek EVOLVE!

Veel minder worden werknemers gemotiveerd door getallen, zo blijkt (ook) uit recent onderzoek door Prof. Tomas Chamorro-Premuzic. Van hem is het citaat waarmee deze entry opent: focus je nu teveel op salaris, op getallen, dan krijg je op de langere termijn het omgekeerde effect van dat wat je beoogt als werkgever, als land.

“Eerst moeten we het geld met z’n allen verdienen om naar die mooie theaterproducties te kunnen gaan. Zonder industrie geen welvaart, zonder welvaart geen theaterkaartjes.” fulmineert FME-CWM voorzitter Dezentjé Hamming vandaag in Het Financieele Dagblad. Hamming is boos op MBO Raad voorzitter Jan van Zijl. Van Zijl maakte in dezelfde media eerder deze week de opmerking dat er niets mis is met een opleiding aan de Frank Sanders Academie voor Musicaltheater.

Hamming & Van Zijl zijn beiden lid van het Techniekpact: ‘Het pact moet de aansluiting van het onderwijs op de arbeidsmarkt in de technieksector verbeteren en daarmee het tekort aan technisch personeel terugdringen.’ Volgende maand komt het Pact met ‘een serie afspraken om het technisch onderwijs beter te maken’…… Het feit dat beide leden nu al rollebollend over straat gaan, voorspelt daarvoor weinig goeds.

Het debat rondom het tekort aan technici neemt zo langzamerhand dramatische proporties aan, dat terwijl de oplossing voor het oprapen ligt.