Tag: Mvo

“Mede door de stevige economische groei en de daarmee gepaard gaande personeelstekorten komt steeds meer werk terecht op de schouders van steeds minder mensen. Dat kan bijna niet zonder gevolgen blijven voor de gezondheid.” signaleerde Het Financieele Dagblad dinsdag in het bericht ‘Opgebrand door Hoge Werkdruk‘. Het FD baseert zich op cijfers die het Nederlands Centrum voor Beroepsziekten (NCvB) en het Coronel Instituut voor Arbeid en Gezondheid van Amsterdam UMC naar buiten hebben gebracht. Dat rapport legt een direct verband tussen de stijging in het uitvallen van medewerkers met psychische aandoeningen, zoals overspannenheid en burn-out, en een toename van de werkdruk onder de werknemers omdat vacatures door hun werkgevers niet kunnen worden ingevuld.

Het expliciete strategische doel van de organisatie bepaalt acties en richting. Het legt de basis voor winstmaximalisatie en continuïteit. Het impliciete bestaansrecht van de organisatie bepaalt de maatschappelijke rol: wat wil de organisatie aan de maatschappij bijdragen? Deze laatste rol faciliteert het strategisch doel en legt de basis voor het realiseren van dat doel. Beiden kunnen correleren: Visie <=> Missie, maar d.i. niet altijd het geval. Als dat niet het geval is, kan dit tot onrust leiden onder de medewerkers, aandeelhouders, stakeholders: wil een organisatie voldoen aan het impliciete doel, het bestaansrecht, dan kan dat het financiële doel onder druk zetten. Kan het ook anders?

“Bedrijven die vrouwen producten en diensten aanbieden en daarvoor het geld van vrouwen accepteren, dienen hen vanaf dag 1 gelijkwaardig deel te laten zijn van hun bedrijfsmodel. Vrouwen brengen geen bezoek aan de zakenwereld of de wereld van de atletiek. Wij leven hier nu ook.” v/m NIKE atlete Lauren Fleshman in reactie op het artikel dat zaterdag verscheen in the New York Times At Nike, Revolt Led by Women Leads to Exodus of Male Executives. Een anonieme enquête ingevuld door werknemers van NIKE heeft ongemakkelijk, oneerlijk en zelfs seksistisch gedrag aan het licht gebracht. NIKE blijkt te beschikken over a frat boy culture, een ‘opgeschoten jongens cultuur’: Just Do It!

“Eindverantwoordelijken moeten nu bereid zijn hun reputatie in te zetten op eerlijke, veilige werkplekken. Zoals we hebben gezien bij Oxfam en de katholieke kerk, is het naïef om te veronderstellen dat de reputatie en het hogere doel van je organisatie je zal beschermen.” Bron: It is not up to film stars to sort out workplace harassment. The Financial Times. 

#MeToo heeft geleid tot een lawine aan meldingen van misbruik in en door mensen van organisaties. Zo meldden zich hiermee eind vorig jaar NCO*NSF en het Ministerie van Defensie, recent verschenen berichten over Artsen zonder Grenzen en Oxfam. En dan komt daar vanochtend Plan International ook nog bij…. Als er zelfs binnen ‘goede doelen organisaties’ sprake is van structureel misbruik van mensen die aan hun zorg zijn toevertrouwd, medewerkers maar ook cliënten zoals bij Oxfam en Plan Int. het geval was, dan durf ook ik de stelling aan dat misbruik zich ook voordoet binnen jouw organisatie.

“De ogen van iedereen zijn nu gericht op werkgevers. Na decennia vol van mislukte diversiteitsinitiatieven, zal het management van organisaties nu de noodzaak tot ingrijpen inzien en vervolgens iets veranderen? Welke eindverantwoordelijken – mannen of vrouwen – staan nu op en eisen actie? Daarentegen: wie blijft zwijgen?” vraagt de redactie van The Financial Times zich af.

Inderdaad, welke werkgever wil nu nog worden beschuldigd van misbruik van medewerkers en van anderen die aan hun zorg en verantwoordelijkheid zijn toevertrouwd?

Een uitspraak die mij altijd is bijgebleven is “if we only knew what we know”. Ze werd gedaan door een docent Safety Engineering, een ingenieur van de petrochemische multinational waar ik destijds werkte, in het kader van een Safety Engineering Course in het mooie Parijs, we praten hier over 1998. De inmiddels gepensioneerde man met zijn kenmerkende vlinderdasje werd gezien als een echte goeroe. Hij refereerde onder meer aan een andere gekende expert op dit gebied, Trevor Kletz, o.a. van het boek Lessons from Disaster. De strekking is dat zware ongevallen, incidenten in vakjargon, zich blijven herhalen binnen de proces industrie, terwijl de kennis over beheersmaatregelen toch ergens binnen het bedrijf of de branche al beschikbaar zou moeten zijn.

Het gaat daarbij om kennis op het gebied van veilig ontwerpen van chemische fabrieken of bijvoorbeeld bedieningsopties voor de operator in geval van een calamiteit. Op lokaal niveau weet men echter vaak niet wat het collectieve brein van de branche, het bedrijf allemaal al weet. Die belangrijke kennis is soms verdwenen met iemand die met pensioen is gegaan, ligt wellicht vast in een heel dik procedureboek bij de proces ingenieur op het hoofdkantoor, of is misschien verstopt achter een paswoord in een digitale map. Onzichtbare kennis noem ik het maar even, if only you knew….

“Amazon, Berkshire Hathaway and JPMorgan Team Up to Disrupt Health Care.” meldt The New York Times gisteren. Deze werkgevers gaan de complete gezondheidszorg (NB; niet alleen de kosten) van hun medewerkers en de gezinsleden van deze medewerkers op zich nemen. Disruptie, idd.

Warren E. Buffett CEO van Berkshire Hathaway, één van de initiatiefnemers: “De extreme toename van de kosten van de gezondheidszorg fungeren als een hongerige lintworm voor de Amerikaanse economie.” Anders gezegd: de economie wordt uitgehold door de sterk stijgende kosten van de gezondheidszorg; niet alleen in de VS. Jeff Bezos, Amazon’s CEO: “Hoe moeilijk dit ook is, het zal de moeite waard zijn om de gezondheidszorg als geheel minder te belasten en de resultaten op het gebied van gezondheid en welzijn voor medewerkers en hun gezinnen te verbeteren. Succes vereist getalenteerde experts, de geest van een beginner en een oriëntatie op de lange termijn.”

Buffett, Bezos en JPMorgan Chase’s James Dimon scharen zich met dit initiatief onder de ‘activistische CEO’s’. Activistische CEO’s zijn eindverantwoordelijken die publieke standpunten innemen over politieke en sociale kwesties, kwesties en aandachtsgebieden die geen direct verband houden met het uiteindelijke financiële resultaat van hun bedrijven. 

De titel klinkt als een spannend Suske en Wiske stripalbum maar om 2018 uitdagend te beginnen: we hebben mensen met rationele idealen nodig als we onze aarde nog een beetje leefbaar willen houden. Het populaire Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen en het streven naar een Circulaire Economie klinkt gevleugeld en het zal ons best helpen, maar zonder de inzet van idealisten, voor- en koplopers en misschien wel actievoerders zou het allemaal wel eens te laat kunnen komen voor vele dier- en plantensoorten en klimaatvormen. En daarmee voor een leefbare omgeving voor toekomstige generaties als we het toch over duurzaamheid willen hebben. Een somber vooruitzicht? Niet als we de social media en populaire managementsites willen geloven.

Eva Jinek: “Hoe komt het dat de loonkloof tussen mannen en vrouwen blijft bestaan?” Astrid Joosten “Vrouwen onderhandelen niet.” Annemarie van Gaal: “Nee, da’s denk ik de belangrijkste oorzaak.” Jinek: “Het is niet bewust seksisme vanuit de directie van ‘We gaan jou minder betalen’?” Joosten: “Nee, nee, nee.” Jinek: “Het is dat vrouwen op het moment dat zij moeten onderhandelen over hun contract of over de verlenging daarvan niet genoeg zeggen ‘Dit is wat ik wil’.”

Vervolgens haalt Astrid Joosten het voorbeeld aan van een vrouwelijke werknemer die constateert dat zij € 1.000 per maand minder ontvangt dan een mannelijke collega in een vergelijkbare functie. Deze vrouw ging vervolgens niet klagen bij haar baas, maar nam het zichzelf kwalijk. ‘Wat ben ik een trut dat ik zo slecht heb onderhandeld.’ Joosten memoreert nog dat ‘vrouwen het vooral gezellig willen houden’, ook in tijden van salarisonderhandeling…..

Viggo Waas, gisteravond ook een bij-Jinek-aan-tafel-gast interrumpeert met de opmerking: “Maar die baas moet dat (verschil) toch gelijk gaan trekken?” Inderdaad…..

Toen ik vroeger als kleine jongen bij mijn oma was in Rotterdam, (we spreken over 1972…) en zij koffie maalde met haar gillende elektrische koffiemolen, werd er wel eens aangebeld door de schillen- of de kolenboer. Dan trok zij de deur open van bovenaan de trap met een touw. Dan werd er wat heen en weer geroepen: “niks nodig hoor kolenboer!”. En de kolenboer trok de deur beneden weer netjes dicht.

Vervlogen tijden waarin veiligheid en milieu een andere lading hadden dan in onze moderne tijd. Functies als schillenboer en kolenboer bestaan niet meer, net als de melkboer. De winkelwagen en de plaatselijke groenteboer zijn een zeldzaamheid geworden. Verdwijnen binnenkort de postbode en misschien wel de fabrieksoperator, de lasser en de industrieel cleaner? Dit alles zou zomaar kunnen gebeuren onder invloed van ontwikkelingen als robotisering, 3-d printen en digitalisering. Onlangs in het nieuws: Siemens schrapt 7000 banen door de gevolgen van de energietransitie en de SER waarschuwt dat MBO-ers in de nabije toekomst minder gemakkelijk een baan zullen vinden. 

“Nederland heeft de Heilige Graal van Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen ontdekt!” Sorry, ik vergis mezelf. Er staat: “Nederland heeft de Heilige Graal van Belastingontwijking ontdekt.”

D.i. de conclusie van de onderzoeksjournalisten die zichzelf op de Paradise Papers hebben gestort. De site wordt beheerd door de Süddeutsche Zeitung, de krant die als eerste in bezit kwam van de Paradise Papers. Naast belastingparadijzen als de Bermuda’s en de Kaaimaneilanden, krijgt Nederland daarin een prominente plaats (zelfs al vergeet RTL-Z in de YT ons land). Op zich was dit al bekend maar de fiscale handel & wandel van ons land wordt nog eens mooi (sic.) samengevat. De journalisten hanteren voor het dubieuze handelen dat belastingontwijking legaal toe staat een mooie term “das niederländische Steuerschlupfloch“.

Belastingontwijking faciliteren is de ene kant van onze Rijksoverheid. Bij de andere kant lezen we: “De Rijksoverheid helpt bedrijven die hulp nodig hebben bij maatschappelijke verantwoord ondernemen (MVO). Dat betekent dat zij rekening houden met de effecten van hun bedrijfsvoering op mens, milieu en maatschappij.” Beide kanten spreken elkaar tegen.

De Strategische keuze die dit vervolgens oproept bij bedrijven en organisaties is: “Wat te doen: Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen of Belastingontwijking?”.