Tag: Obama

‘Trump is een leider,’ hoorde ik vanochtend bij WNL n.a.v. de uitslagen van de Midterm Elections in de VS. Hoe je het ook wendt of keert, Trump heeft ook gewonnen: leiderschap. Als je de definitie aanhoudt dat een leider iemand is die we vertrouwen omdat hij/zij het blijkbaar goed met ons voor heeft, dan klopt dat: Donald Trump is een leider voor een groot deel van zijn electoraat. Maar dat betekent niet dat deze persoon daarmee ook een leider is voor de gehele wereldbevolking. Daarin is tot nu nog geen enkele leider geslaagd. Je behaalt nooit 100% van de stemmen, of je hebt de uitslag gemanipuleerd en dat zegt dan weer iets over het type leider dat je bent. Net zoals Gandhi en Mandela hun tegenstanders kennen, kennen Hitler en Hoessein hun voorstanders. Er zijn zelfs wereldburgers die geen idee hebben over wie deze 4 mannen zijn en wat zij zoal hebben gedaan. Anderzijds: je bent pas een leider als je volgers hebt, zonder volgers geen leider. Terwijl dat juist weer wel kan bij een manager: de manager zonder medewerkers, de accountmanager bijv.; een totaal gedevalueerde term, dat ‘manager’.

“De tragedie van Anthony Scaramucci is dat je geen alpha mannetje, onafhankelijk en direct kan zijn terwijl je tegelijkertijd nog een baas hebt.” D.i. de reactie die N.N. Taleb twitterde n.a.v. de 10 dagen durende opkomst en ondergang van Het Witte Huis’ meest recente ‘communication director’. Anthony Scaramucci, persoonlijk binnengehaald door president Donald Trump om orde in de communicatieve chaos te scheppen, creëerde in de paar dagen van zijn functioneren meer chaos dan dat hij die oorspronkelijk aantrof.

Nu vormen de gebeurtenissen binnen de burelen van Het Witte Huis sinds het aantreden van ‘the Real Donald’ sowieso interessant lesmateriaal, ongetwijfeld verschijnen er t.z.t. meerdere studies, deze ervaring geeft iig voldoende aanleiding om er hier nu al een entry aan te besteden: Anthony Scaramucci of lessen over Crisismanagement.

Een crisismanager dient te beschikken over Change Awareness, Change Agility, Change Reaction, Change Mechanisms. Zo leerde de DeepWater Horizon crisis. Die kwaliteiten had Scaramucci niet.

“Mandela leerde ons de kracht van actie, maar hij leerde ons ook de kracht van idealen; het belang van redenering en argumenten; de noodzaak om niet alleen degenen te bestuderen die het met ons eens zijn, maar ook degenen die het niet met ons eens zijn. Hij begreep dat idealen niet vastgehouden kunnen worden binnen de muren van een gevangenis of uitgewist door de kogel van een sluipmoordenaar.” President Barack Obama liet gisteren tijdens Mandela Memorial opnieuw zien: retorica is niet alleen een vak, ook een competentie. Marcus Fabius Quintilianus kan tevreden zijn.

‘Retorica, ofwel de wetenschap van het goede spreken, is een echt vak en wel een vak dat theorie en praktijk combineert om iets te vervaardigen. Voor het beoefenen ervan zijn aanleg en vakkennis allebei nodig. Het is een deugdzaam vak.’ In het jaar 95 schreef Quintilianus deze woorden op in zijn lesboek Institutio Oratoria. Menig leidinggevende kan er nog steeds zijn/haar voordeel mee doen.

Binnen de retorica is niet alleen spreken een vaardigheid, ook je gedrag dient hier op aan te sluiten. Als je dan aanwezig bent bij het afscheid van een Persoonlijkheid als Nelson Mandela voor wie menselijke waardigheid en vergevingsgezindheid centraal stond, dan geef je ook je ‘grootste vijand’ genaamd Raul Castro publiekelijk een hand.

Is dat niet wat iedere leidinggevende diep, diep van binnen wil: 50 jaar na je vertrek nog steeds in het middelpunt van de belangstelling staan? Het zal i.i.g. opgaan voor veel mannelijke leidinggevenden (toch heren?). Wat daarvoor dan lijkt te helpen dat is dat je ‘vertrek’ gepaard gaat met een plotseling & onverwacht overlijden en dat dan ook nog eens met dramatiek én onder verdachte omstandigheden; Eeuwige Roem is je deel…..

“The real tragedy is that Kennedy will barely be remembered 50 years from now. His presidency was cut too short and he didn’t have time to accomplish anything.” Deze reactie werd gemaakt kort nadat president John F. Kennedy, Jack voor intimi, op 221163 getroffen werd door enkele kogels afgevuurd door (vermoedelijk!….) Lee Harvey Oswald. Mensen van Kennedy’s staf, zoals hier press secretary Brian Corcoran hadden op die fatale dag niet het flauwste vermoeden dat Kennedy zou uitgroeien tot een icoon.

Het is natuurlijk bizar: 50 jaar nadat Ref. Martin Luther King zijn legendarische “I Have a Dream” speech hield, staan kruisraketten gereed om te worden afgevuurd op Syrië. Ongetwijfeld zijn er daarbij vervolgens ook & opnieuw burgerslachtoffers te betreuren; het zgn. ‘collateral damage’….

“And when this happens, when we allow freedom to ring, when we let it ring from every village and every hamlet, from every state and every city, we will be able to speed up that day when all of God’s children, black men and white men, Jews and Gentiles, Protestants and Catholics, will be able to join hands and sing in the words of the old Negro spiritual, “Free at last! free at last! thank God Almighty, we are free at last!” Voor de Syriërs & menig ander Wereldburger zal die vrijheid nog wel even op zich laten wachten….

Los van dat alles wordt er nu 50 jaar na dato steeds meer bekend over deze bijzondere speech. Zo blijkt dat op die memorabele dag gospelzangeres Mahalia Jackson King tijdens zijn toespraak toeriep: “Tell ‘em about the Dream.”

Je zou willen dat je als inleider ook zo’n souffleur had……

“Ik kan absoluut en ondubbelzinnig verklaren dat haar besluit om op te stappen met niets anders te maken heeft dan met haar betrokkenheid bij haar familie.” dat verklaarde de persvoorlichter van het PENTAGON nadat de staatssecretaris van Defensie, Michèle Flournoy, haar functie had neergelegd in het belang van haar gezin. Haar vertrek verbaasde zowel vrienden als collegae.

Dat iemand in Washington als reden voor vertrek aangaf ‘dat het te maken heeft met de thuissituatie’, werd gezien als het standaardexcuus van iemand die overbodig was geworden. In het ‘geval’ van Flournoy was niets echter minder waar: voor haar kwam op dit moment haar gezin op No. 1. De persvoorlichter diende zich vervolgens in allerlei bochten te wringen om de media van deze werkelijke, legitieme reden te overtuigen…..

Dit voorbeeld wordt deze week aangehaald door Anne-Marie Slaughter, dean van PRINCETON UNIVERSITY, in het inmiddels veelbesproken artikel ‘Why Women Still Can’t Have It All’.

Slaughter over deze ervaring van Flournoy: “Think about what this “standard Washington excuse” implies: it is so unthinkable that an official would actually step down to spend time with his or her family that this must be a cover for something else. How could anyone voluntarily leave the circles of power for the responsibilities of parenthood?“

(NB: Slaughter stapt ook terug….)

Onbaatzuchtigheid, en dat dan in de vorm van je leven in de waagschaal stellen om anderen het leven te kunnen redden, is de ultieme vorm van leiderschap. Daarvoor is zeker ‘iets’ te zeggen. De praktijk zal dan overigens (waarschijnlijk) uitwijzen dat je e.d. actie eerder intuïtief doet i.p.v. dat je er eerst nog ‘ff ‘5 over nadenkt’; te laat….. Maar ja is intuïtie ook niet een belangrijke eigenschap, kerncompetentie van een leider?

Dat i.i.g. onbaatzuchtigheid een cruciale eigenschap is voor de échte leider, dat toont WHARTON prof. Michael Unseen aan in zijn reactie op de recente uitreiking van enkele Medals of Honor door president Obama.

Obama in zijn toespraak op 16/05 j.l.: “Specialist Four Leslie H. Sabo, Jr., distinguished himself by conspicuous acts of gallantry and intrepidity, indomitable courage and complete disregard for his own safety saved the lives of many of his platoon members.”

De machostaat der machostaten Italië gaat ‘pink quota’ invoeren, bij ons ook wel bekend als ‘vrouwenquota’. Dat bericht verschijnt vandaag in The Wall Street Journal. Grappig ‘toeval’ is dat juist gisteren in een dialoog met MBA-studenten over ‘diversiteit op de werkvloer (c.q. het gebrek daaraan)’, een student met contacten in Italië opmerkte ‘dat het v.w.b. de acceptatie van diversiteit op de werkvloer in Italië nog wel enige tijd zou duren’. De reacties van de mede-studenten daarop waren instemmend.

Opmerkelijk snel (black swan waarschijnlijk ;-)) is er nu dus door de Italiaanse Overheid gereageerd met een nieuwe wet die beursgenoteerde en (semi-)overheids bedrijven verplicht om uiterlijk 2015 een bestuurssamenstelling te hebben die voor minimaal 33% uit vrouwen bestaat. Da’s een forse uitdaging ook omdat Italië van de geindustrialiseerde landen het land is waar de minste vouwen werkzaam zijn in het bedrijfsleven…. (nb; momenteel is in Italië slechts 6% van de bestuurders een vrouw).

Het bericht komt (opnieuw black swan) op het moment dat de Amerikaanse Senaat the Paycheck Fairness Act de grond inboort…..

De bankier is het prototype van ‘the man in the middle’: je hebt huishoudens met spaargeld en je hebt huishoudens met leningen, de bankier zit in het midden & reguleert dit proces. De oudst bekende bank ter wereld is de Banca Monte dei Paschi di Siena (1472). Waarschijnlijk heeft deze ‘man in het midden’ uitsluitend gebankierd, want de bank bestaat nog steeds.

Het bancaire veranderingsproces verliep vervolgens langzaam. Pas op 01 september 1602, de dag dat de Banca Monte dei Paschi di Siena & zijn bancaire collegae eens niet in staat waren om een lening te verstrekken, eindigde de allereerste aandelenemissie. Op 06 september 1606 betaalde kamerbode & investeerder Pieter Harmensz de laatste termijn van zijn investering van 150 gulden in de Compagnie van Verre. De NYSE EURONEXT als instituut om geld te lenen buiten het bancaire systeem om, was geboren.

Nu komt dat bancaire veranderingsproces in een stroomversnelling. Zo lijkt NYSE EURONEXT veranderd in een roulettespel waaraan zelfs Abdul Fattah “John” Jandali, de biologische vader van Steve Jobs en eigenaar van een casino, leiding zou kunnen geven. & De basis van het bankieren, namelijk het betalen, vindt binnenkort ook volledig mobiel plaats*; iets dat ooit nog met door de bank geaccordeerde wisselbrieven gebeurde.

& Toen was daar opeens Occupy Wall Street…..

11 september 2001 bracht ik ’s ochtends in het midden van het land een bezoek aan een relatie i.v.m. het interesse in één van mijn favoriete onderwerpen. Diezelfde dag werd er thuis een tv met surround sound system geïnstalleerd. Op de terugweg van die afspraak, rijdend over de A2, hoorde ik op de radio dat er in New York een vliegtuig zich een weg had geboord in de 1e toren van de Twin Towers. Alles leek op een ernstig ongeluk, ook werd gemeld dat de beelden live op tv te volgen zouden zijn. Thuis gekomen direct de nieuwe tv aangezet. Luttele minuten later boorde zich het 2e vliegtuig in de 2e toren. Duidelijk was ook dat het surround sound system perfect functioneerde (sic)……

Het surround sound system hangt nu nog steeds in de kamer, niet als relikwie maar eenvoudig omdat het geluid prima is. Het lijkt mij dat dit zo langzamerhand één van de weinige dingen is die in de afgelopen 10 jaar niet is veranderd.