Tag: Overheid

Sinds het eind van de Eerste Wereldoorlog tot circa 1980 namen in de landen van West-Europa en Noord-Amerika de inkomensverschillen af. In sommige fasen betekende die ontwikkeling dat hogere inkomenslagen er gemiddeld meer op achteruitgingen dan lagere. Maar voor de periode als geheel hield de ontwikkeling in dat lagere-inkomensgroepen het meest van de algehele welvaartsgroei profiteerden.

Ook de vermogensongelijkheid verminderde. In Nederland daalde het geschatte aandeel van de rijkste 1% van de bevolking in het totaal van alle privévermogens van meer dan de helft aan het begin van de 20^ste  eeuw tot iets minder dan een kwart aan het eind van de jaren zeventig. In een ruimere zin vond voorts spreiding van vermogen plaats doordat collectieve fondsen voor pensioenen en levensverzekeringen sterk in omvang toenamen en steeds grotere delen van de bevolking daarop aanspraak gingen maken.

Europa is het “westelijke uitsteeksel “van het Aziatische continent. Een groot schiereiland dat in de loop van het tweede millennium na Chr. de hegemonie in de wereld heeft veroverd. De grote verscheidenheid in landschappen is de oorzaak van een diversiteit aan sociale culturen, de vele verschillende talen en het grote aantal natiestaten.  Politieke, economische en culturele verschillen  zijn daarvan een blijvend gevolg.  Het streven naar verdieping en verbreding van Europa als eenheid werkt daarom averechts. Door de ‘eenheidsworst’, die Brussel de  EU landen opdringt, worden  de unieke eigenschappen, die ieder land  heeft, ontkend.

Ook in de 21^ste eeuw zal de verhouding van Europa tot Rusland van cruciaal belang zijn. Of Rusland ooit een bedreiging voor Europa zal vormen, hangt in hoge mate van de vraag af of op de puinhopen van het communisme een reeks welvarende en stabiele landen zal herrijzen en of de droom van het herboren Midden – Europa werkelijkheid zal worden.

Als zich geen ontwrichtende situaties  voordoen, zullen rond 2040 Brazilië, Rusland, India en China ( de BRIC – landen genoemd) een grotere economische macht vormen dan de oude G6 (de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, Italië en Japan). Zo`n voorspelling is slecht nieuws voor de individuele ambities van de economische sterke lidstaten van de EU. Als de EU, als economische grootmacht, één blok vormt dan is er sprake van de grootste  economisch machtfactor in de wereld met een BNP van omstreeks 17 triljoen dollar.

Op 25 maart 1957 tekenden 6 lidstaten ( waaronder Nederland) het verdrag van Rome tot oprichting van de Europese Economische Gemeenschap ( E.E.G). Centrale uitgangspunten voor een vrijhandelszone waren  vrije concurrentie zonder barrières voor de uitwisseling van diensten, vrije migratie en vrij verkeer van kapitaal en goederen. In deze visie zou er nooit een noodzaak bestaan voor een Europese Staat. In mijn ogen is in 1967  dan ook een  fatale beslissing genomen om de EEG van een puur vrijhandelzone naar een politiek federalistisch verbond om te vormen. 

In de 21^ste eeuw hebben we het Industriële Tijdperk achter ons gelaten en zijn we het Kennis – en Innovatietijdperk binnengetreden. Fundamentele maatschappelijke veranderingen zoals we nu meemaken, zijn een gevolg van deze overgang maar komen niet vaak voor.

Een vergelijkbare omwenteling vond maar liefst 165 jaar geleden plaats. Een omwenteling waarin Dr.Mr.J.R.Thorbecke een eminente rol  heeft gehad. Thorbecke is de meest geslaagde staatkundige hervormer uit de Nederlandse geschiedenis. Zijn hervormingen kwamen als een soort springvloed over de bevolking. Met name de jongeren van die tijd begroetten ze met grote geestdrift.

Zeer aansprekend in Thorbecke is zijn organische liberalisme: het is ingebed in de historische ontwikkeling en verankerd in de samenhang van de maatschappij. Daardoor is het liberalisme niet statisch, maar dynamisch en tijdloos.

Voorheen slaagden de politieke leiders erin grote groepen “nieuwe” burgers in de democratische staatsorde te integreren, waardoor ze garant stonden voor een hoge mate van politieke stabiliteit.

De kracht van deze elites lag in hun combinatie van politieke invloed én maatschappelijke representativiteit. Eerst waren het leden van de gegoede burgerij en intellectuelen, later partijleiders en voormannen van vele verzuilde organisaties die de volksvertegenwoordiging domineerden. Ze werden gekozen omdat ze in de samenleving iets betekenden, en ze betekenden iets omdat ze namens bepaalde bevolkingsgroepen leiding gaven aan kerninstituten: werkgevers – en werknemersorganisaties, boeren – en middenstandsbonden, dagbladen, omroepen en universiteiten.

De parlementaire structuur is de afgelopen 200 jaar nauwelijks veranderd en is gewoon niet toegerust voor het soort managersbeslissingen dat vandaag de dag noodzakelijk is. Het gehele apparaat is volkomen ineffectief.  Een politiek stelsel moet niet alleen besluiten kunnen nemen en die uitgevoerd zien te krijgen. Het moet op de juiste schaal kunnen opereren, instaat zijn ongelijke stukken beleid te integreren en tegelijk de diversiteit in de samenleving kunnen weergeven en daarop reageren. Onze problematiek speelt zich niet langer af rond zaken als “links versus rechts’, of sterk of zwak leiderschap. Het huidige  bestuursmodel en systeem van besluitvorming wat daarop geënt is, is zèlf tot één groot gevaar uitgegroeid.

Toen er sprake was van een voornamelijk statische samenleving werkte het bestuursmodel met onafhankelijke ministers en wethouders wel. Het was zeker niet ideaal, maar door een weinig dynamische samenleving waren de effecten acceptabel. Nu is dat anders. De ene onverwachte ontwikkeling volgt op de andere. De overheid tracht de verwarring te beteugelen door regels op te stellen. Daarvan zijn er nu zoveel, dat het totaal te talrijk en daardoor onoverzichtelijk is. Er zijn veel onafhankelijk van elkaar dirigerende en beslissende instanties die geheel ongecoördineerd en verkokerd functioneren. Hun beter weten is gebaseerd op een kijk, die strikt tot het eigen terrein en de eigen doestellingen is beperkt en vervolgens met bureaucratische logica wordt uitgewerkt.

Twee onverenigbare opdrachten

De oorzaak van de crisis, is dat de banken na hun redding twee totaal onverenigbare opdrachten van de overheid hebben meegekregen. Enerzijds moesten ze herkapitaliseren, om een eigen failliet te voorkomen, en moesten ze dus geld in kas houden. Anderzijds vraagt de samenleving aan ze dat ze wel kredieten blijven verstrekken, omdat anders de economie niet op gang komt. Als de banken dan ook nog eens hun te hoge leverage–ratio willen of moeten verlagen, dan betekent dit dat zij vanwege inkrimpen van hun eigen activa nóg minder geld uitlenen aan bedrijven en particulieren. Als de banken vervolgens gaan zitten wachten tot de waarderingen zich herstellen, komt de economie tot stilstand. Aldus is gebeurd!

Krediet als zuurstof

De uitweg, zit niet bij de banken, maar bij het midden- en kleinbedrijf. Dat is immers de ruggengraat van onze economie. En daarom is het MKB ook dé motor om onze economie weer in beweging te krijgen en te houden. Krediet voor het MKB is als zuurstof voor de mens. Daarom moet het MKB uit de wurggreep van de banken komen Hoe dat kan, is te zien in Zwitserland. Bankenland bij uitstek, maar ook de uitvinder van een kredietverleningsysteem dat WIR wordt genoemd.

Ambigue of onzekere situaties gaan de Russen bij voorkeur zoveel mogelijk uit de weg.  Juist voor deze groep wereldburgers geldt dat de toekomst zéér onzeker is (nb; meer nog dan voor ons Nederlanders). De kans dat dan ook een voor hen onbekende Koning Willem Alexander en Koningin Maxima volgende maand door de Russische Overheid worden gegijzeld, is niet ondenkbaar…. 😮

Vooraf bestond er al ijdele hoop dat het Nederland Rusland jaar een suc6 zou worden. De handelsbelangen mogen dan groot zijn, de culturele verschillen tussen beide landen daarentegen lijken nergens groter dan die tussen Rusland en Nederland. ‘Nederlanders zijn maar rare koekenbakkers.’ in de ogen van de Russen & da’s nog maar één van hun meer cynisch-vriendelijke uitdrukkingen.

De culturele inzichten van Geert Hofstede leveren voor Nederland en Rusland op dat er op ieder van zijn culturele dimensies aanmerkelijke verschillen zijn tussen beide landen. Je vraagt je dan ook af of niemand daarvan kennis had kunnen nemen voordat men aan een Nederland Rusland Jaar begon?

Overigens, van de Russen hadden we dit initiatief gezien hun culturele profiel niet mogen verwachten….

http://www.youtube.com/watch?v=ICuJaUOvrCo

“Het financiële voordeel van al snel 30% doet werkgevers vergeten dat ZZP-ers minder productief zijn, dat ze geen cultuurdragers zijn en een zwakke schakel vormen in het collectieve geheugen van de onderneming. De plicht om ook ­ZZP-ers bij te scholen wordt minder gevoeld en er is meer management nodig om telkens wisselende werknemers bij te staan. Het grote kostenvoordeel verdampt snel, want deze bedrijven blijken geen snellere omzetgroei te boeken.”

Dat is, volgens commentaar in Het Financieele Dagblad vanochtend, de basis voor de Regeringscoalitie om de financiële prikkel die er nu (nog) is voor werkgevers, om vast personeel te vervangen door zelfstandigen zonder personeel (ZZP-er), aan te pakken; deels bij de ZZP-ers zelf.

Paul Schnabel, v/h directeur SCP, meldde gisteravond bij KvdB (vid.) dat er momenteel 750.000 ZZP-ers zijn. 40% van hen zou niet meer dan 15u/week werkzaam zijn en dan ook nog eens tegen een vergoeding waarvan het nog maar de vraag is of het een ‘beloning’ is voor de inzet(?). De getallen van het CBS over de ZZP-er zijn zelfs nog schrikbarender maar Schnabel zet i.i.g. ‘de toon’….

Het zijn ‘mooie’ getallen (sic.) maar de grootste adder onder het gras, zeg maar Boa Constrictor, zit ‘m in het zinnetje ‘de plicht om ook ­ZZP-ers bij te scholen wordt minder gevoeld’. Als je jezelf niet meer kan ontwikkelen, wat is je toegevoegde waarde dan nog?

“Jullie Europeanen gaan door een periode van pijnlijke veranderingen. Ik las net een artikel over honger in Griekenland. Ik vind dat stuitend. Een kind in Europa dat al drie dagen lang zonder eten naar school moet. Zulke verhalen zijn schokkend. Uit sociaal oogpunt een zeer gevaarlijke situatie.” aldus Kishore Mahbubani in een interview dat vandaag verschijnt in FD Outlook.

Op de vraag ‘Wat stelt u Europa voor?’ antwoordt Mahbubani: “Word wakker. De nieuwe werkelijkheid zal jullie recht van voren raken. Het is onmogelijk die honderden miljoenen mensen in de opkomende landen te stoppen in hun ontwikkeling en ambitie.

Jullie eigen welvaart is niet meer te betalen, maar je wilt niet meer accepteren dat je weer moet vechten om economisch bij te blijven. Ik kom net uit Italië. Een parlementslid krijgt daar € 9.000 per maand en het parlement telt 600 leden. Iemand die twee jaar in het parlement zit en daarna stopt, krijgt voor de rest van zijn leven nog altijd € 6.000 per maand. Welke samenleving kan zich dat veroorloven?

Ook elders in Europa zie ik onwaarschijnlijke verworvenheden. Een brandweerman die, laten we zeggen, twintig jaar heeft gewerkt krijgt dertig tot veertig jaar een pensioen van ongeveer de hoogte van zijn salaris, Dat is waanzin. Iemand moet de mensen vertellen dat zoiets niet mogelijk is.”