Tag: Overheid

De overheidsbureaucratie is een verstikkende plaag geworden omdat het aantal regels  de pan is uitgerezen. Er is altijd wel een regel waardoor iets niet mag of juist beslist wel  móet.

De verstikkende bureaucratie in Nederland komt door: = de neiging van de overheid om steeds grotere eenheden te maken; = de wens van alle overheidsmensen om alles vooral rechtmatig te doen.

Dat de overheid rechtmatig moet handelen behoeft geen betoog.  Maar hoe handel je rechtmatig? Welnu, dat doe je door je aan de regels te houden. Even doorgetrokken betekent dit, dat je slechts rechtmatig kunt handelen als er een regel is. Als er geen regel is, dan moet je zelf iets beslissen. Dat kan derhalve niet rechtmatig zijn. Bovendien kan dat je later aanzienlijk opbreken. De overheidsdienaar verlangt derhalve naar veel regels. Ieder detail van zijn werk wil hij in regels vastgelegd zien.

Op zich was het natuurlijk weinig nieuws dat wat Minister Jeroen Dijsselbloem dinsdag meldde aan de journalisten van REUTERS en The Financial Times: als je ervaart dat iets een succes is, dan herhaal je dat trucje ‘gewoon’ nog een keer. Je geeft het verzamelde journaille vervolgens de indruk dat ‘Cyprus’ inderdaad ook elders zou kunnen worden toegepast. Die al dan niet onbewuste verspreking zorgde direct voor nog al wat reuring.

Hadden de Europese beurzen ’s ochtends nog lankmoedig gereageerd op de EU ingrepen in Cyprus, nadat later die middag meer details bekend werden over het interview dat Minister Dijsselbloem gaf n.a.v. deze actie, kelderden de koersen zodanig dat dat verlies groter werd dan de steun aan Cyprus…..

Dat Dijsselbloem achteraf verklaarde niet te weten wat het woord template betekende (nb; sjabloon of blauwdruk), maakt het geheel er niet sterker op. & Zo krijgt zijn verspreking nu meer aandacht dan de deplorabele staat waarin de Cypriotische economie nu terecht is gekomen.

In 1967 is een fatale beslissing genomen door de EEG om te vormen naar een Europese Gemeenschap, afgekort EG (later EU). De EEG was puur en alleen een vrijhandelszone, terwijl de EG (EU) een politiek federalistisch verbond dreigt te worden. De visie van een klassiek-liberaal Europa (Europese Economische Gemeenschap), zoals deze impliciet geformuleerd werd in het Verdrag van Rome ( 1957), werd door West-Duitsland, Frankrijk, Italië en de Beneluxlanden ondertekend.

Het verdrag voorzag in vier basisvrijheden: het vrije verkeer van goederen, de vrije uitwisseling van diensten, de vrije kapitaalstromen en de vrije migratie. Vrije concurrentie zonder barrières was het centrale uitgangspunt in de gemeenschappelijke Europese markt. Geen enkele regering zou subsidies kunnen geven die de concurrentie zouden kunnen verstoren. Om dit ideaal van vreedzame samenwerking te verwezenlijken zou niets meer dan vrijheid noodzakelijk zijn. In deze visie zou er nooit een noodzaak bestaan voor een Europese superstaat.

“Spaarders kunnen gerust zijn, want Cyprus is uniek.” dat zei Minister Dijsselbloem nadat hij & zijn EU collegae de kleine Cypriotische spaarder 6,75% van zijn spaargeld afhandig had proberen te maken. Cyprus mag dan ‘uniek’ zijn, toch is deze actie zoiets als trial & error: je probeert eens iets, test eens iets uit & vervolgens blijkt dat je idee nog niets eens zo héél slecht is (nb; de beurzen, voor politici een belangrijke indicator, reageerden nauwelijks). De kans op herhaling is vervolgens groot; wat je daarover nu ook roept. Te grote beloftes doen, is dan ook niet handig.

‘Zo maar’ twee voorbeelden die i.d. deze week onderstrepen. Het eerste voorbeeld betreft The War on Terror.  Het wordt steeds duidelijker dat we er ingetuind zijn. Een fijn spel van machinaties leidde er toe dat wij nu nog met de financieel economische gevolgen daarvan worstelen. Dat terwijl private ondernemingen $ 138 miljard hebben overgehouden aan deze oorlog; zo meldt The Financial Times vandaag.

Het tweede voorbeeld betreft de bankiers van JP Morgan Chase. Erecodes en mea culpa’s n.a.v. de bankencrisis ten spijt: vorig jaar beduvelde JPMC beleggers en toezichthouders voor $ 6 miljard (opnieuw?) en hield er zelf toch nog $ 21.3 miljard aan over.

De vraag die zich alweer voordoet is: wie is er nog te vertrouwen?

We zitten nog maar in week 2 van het jaar 2013 & het CPB krijgt nu al op veel punten gelijk: 2013 wordt het volgende crisisjaar!

Zo lazen we in het weekeinde dat de industriële sector kampt met een enorm tekort aan technisch personeel: 63.000 and counting. Maandag kwam CapGemini met het voorstel minder presterende medewerkers te demoveren. Gisteren kwam het bericht dat de werkloosheid in de EU verder oploopt. Dit alles gevolgd door het bericht later die dag dat de functionaris in de publieke sector steeds vaker een toploon verdient. (Nb; Crisis?)

Zo voelt in hectische tijden de kamer van de publieke-sector-coryfee zich als een oase van rust. Sterker nog: de feestsigaar kan nu al branden want de verwachting is dat 2013 opnieuw een Topjaar wordt, v.w.b. je persoonlijke beloning that is.

Je vraagt je dan toch af aan welke uitzonderlijke economische/maatschappelijke bijdragen, zeker in deze tijd van crisis, deze van belastinggeld betaalde coryfeeën dat te danken hebben?

https://www.youtube.com/watch?v=SDSMm8IlR9I

“De juiste diagnose stellen en de slachtoffers naar het juiste ziekenhuis vervoeren.” dat was volgens een politica de oplossing om de problemen bij slachtofferhulp te voorkomen. Ze heeft gelijk: weet je de juiste diagnose van de verwondingen/de ziekte/de crisis te stellen en daarbij vervolgens de meest passende oplossing te vinden, dan is de kans op herstel, sterker nog op overleven, het grootst! Alleen blijkt praktijk lastiger dan theorie; zeker als het crisis is…..

Er doet zich een ernstige calamiteit voor en vervolgens dient er door de hulpverleners stante pede maatregelen te worden genomen, maatregelen die hoe dan ook vergaande gevolgen zullen hebben: dood of overleven (& in welke staat dan wel?). Op het slagveld staat deze actie bekend als Triage: de keuze die de behandelend arts onder extreme omstandigheden & direct dient te maken.

Maar zelfs dan zijn we er nog niet want wordt je uitgekozen voor de operatietafel dan is nog er zoiets als iatrogenics…. Je bent er als patiënt mooi klaar mee. 😮

‘Griekenland’ blijkt dichterbij te zijn dan we denken. De kinderen van Chaos zijn van de Olympus afgedaald & wonen nu bij ieder van ons om de hoek. De financiële ellende waarmee zij ons de laatste decennia confronteren (b)lijken in het niet te vallen bij de leningen die we verstrekken om de Griekse buren uit de brand te helpen. Wij zijn er mooi klaar mee…..

Werp een blik in onze rubriek ‘Het Spel om Poen en Prestige’: de fraudes & schandalen vliegen je om de oren; vooral die van de laatste jaren. Wellicht begrijpelijk: als de Titanic zinkt dan is het ‘ieder voor zich en God voor ons allen’. Vertaald door betrokken als: pakken wat je pakken kan: zelfverrijking regeert.

Hoe toevallig is het dan om, nu de volgende fraude zich aandient, te kijken naar de Missie van de betrokken organisatie, AMARANTIS: “Amarantis Onderwijsgroep staat voor onderwijs met karakter dat gebaseerd is op de christelijke grondslag”. De betekenis van dat laatste wordt door de acteurs in dit Griekse drama op een geheel eigen wijze geduid….

http://www.youtube.com/watch?v=WdmsaaZMqdU

Zaterdag jl. brak er brand uit in één van de fabrieken van TAZREEN FASHION Ltd. in Dhaka, Bangla Desh. Een armetierige technische installatie & een gebrek aan brandpreventie middelen droegen er aan bij dat de brand uiteindelijk aan ca. 112 medewerkers het leven kostte. TAZREEN is één van de grotere spelers binnen de schrale economie van Bangla Desh. Tot de afnemers van de textielproducten van TAZREEN behoren detaillisten als WALMART, CARREFOUR, IKEA en C&A.

Nu kun je deze Westerse afnemers niet direct verantwooordelijk houden voor deze brand maar de vraag is of je vooraf niet eerst eens had kunnen gaan kijken of deze leverancier op z’n minst voldeed aan de paragrafen die ieder van deze mutlinationals besteden aan corporate sustainability aan ‘maatschappelijk verantwoord ondernemen’?

De Westerse afnemers geven nu (opnieuw) aan dat zij zich terug willen trekken uit deze gebieden, landen die niet tot nauwelijks in staat zijn om het welzijn van hun bevolking te garanderen. Maar het is maar de vraag of dat de oplossing is want: is daarmee de lokale bevolking écht geholpen, dat er nu door hen niets meer geproduceerd kan worden?

Onlangs hoorde ik van een directeur, die met zijn managementteam sprak. Hij had een nieuw idee om een bepaald probleem op te lossen en legde dat uit. Hij besloot met te zeggen dat dit idee de ideale oplossing was. Eén van de aanwezigen zei toen dat hij het niet eens was met de directeur. Deze keek verstoord op en zei: “Wat heb je dan niet begrepen?”

Het is duidelijk dat de man zo overtuigd was van zijn onomstotelijk plan, dat hij aannam dat, indien je zei het er niet mee eens te zijn, dan had je het niet begrepen. Het kwam geen moment bij de directeur op dat hij het wel eens bij het verkeerde eind kon hebben.

Op 12 september 2012 stond heel Nederland in het teken van de verkiezingen. Een deel van de stemgerechtigde Nederlander trok naar de stembus om hun stem te laten gelden. Ondanks de verschillende denkbeelden van kiezend Nederland was men het over één punt roerend eens; Nederland moest zich uit de crisis zien te knokken. Na het stemmen werd al snel duidelijk dat de VVD en de PvdA de grote winnaars zouden worden. Na enkele weken van onderhandelen kwamen de twee partijen eruit en zo presenteerde zij het definitieve regeerakkoord op 29 oktober 2012.

In dit regeerakkoord staan er meerdere veranderingen die doorgevoerd zullen worden. Momenteel is er een enorme discussie gaande over de zorgpremie. Maar er zijn natuurlijk nog meer veranderingen, en vooral op het gebied van de arbeidsmarkt zullen drastische veranderingen doorgevoerd worden.