Tag: Overheid

Als liberaal in hart en nieren raakt ook mij enorm het regeerakkoord toen de aap uit de mouw kwam wat betreft fiscalisering van het Zorgsysteem. Vele kiezers hebben op de VVD gestemd om te voorkomen dat de PvdA de grootste partij zou worden om daardoor niet weer een desastreus Den Uyl beleid te krijgen. Hoe langer je erover doordenkt hoe bozer je als liberaal wordt over wat de onderhandelaars Mark Rutte en Stef Blok namens de VVD hebben gedaan c.q. hebben nagelaten.

Nu blijkt dat je beter op de PvdA hadkunnen stemmen. Immers dan wasde PvdA als grootste partij “veroordeeld” om met de VVD te regeren en had de VVD NOOIT ingestemd met maatregelen die de liberale principes in het hart raken.

Voordat ik begon aan deze entry lees ik vanochtend in Het FD een bericht met de titel ‘Banken rekenden VESTIA tot 25 maal het normale tarief’. Nu is de klant, de afnemer hier een sociale woningcorporatie. De banken, de leveranciers beschikken allemaal over een sustainability paragraph. Een ‘paragraaf’ vaak ook nog vertaald naar uitgebreide ‘Letters of Conduct’ waar ‘van alles’ in vermeld staat maar (zéér waarschijnlijk) nooit dat ‘corruptie geoorloofd is.’ Vraag is dan voor mij toch: deden de banken hier slim zaken of werd met dit overprijzen een 1e aanzet gedaan tot corruptie?

In 1981 gaf prof. Varda Eker de volgende definitie voor “Corruption: the practice of using the power of office for making private gain in breach of laws and regulations nominally in force.”

De crux zit ‘m dan bij dat ‘nominally’ want: wat is hier eigenlijk ‘nominaal’? Wat is normaal? Wat is corrupt? Kun je de inwoners van Roermond begrijpen als zij van mening zijn dat hun wethouder zich zo goed voor hen heeft ingezet?

Het wordt zelfs nog erger: 16% van je medewerkers is er van overtuigd dat hun vaardigheden overbodig zijn! Deze trend is ingezet in de laatste 2 jaren o.i.v. technologische ontwikkelingen e/o ingrijpende reorganisaties.

De percentages komen uit het deze week gepubliceerde CEDEFOP* rapport “Preventing skill obsolescence Rapid labour market changes leave too many workers at risk of losing their skills“. Dat sommige van je vaardigheden verouderd zijn of zelfs overbodig worden is, in veel gevallen, niet eens een probleem: veel van je vroegere vaardigheden zijn nu inderdaad niet meer nodig.

Maar dat geldt niet voor alle vaardigheden, vaardigheden bijv. die gericht zijn op ICT, talen-/en cultuurkennis, MVO, zelfs klantgerichtheid. Vaardigheden die belangrijker worden naarmate het werk, de klant, de omgeving, veeleisender en complexer wordt. Juist daar lijken werkgevers nu een slag te missen: de voor de continuïteit van de organisatie benodigde vaardigheden worden niet onderhouden laat staan verder ontwikkeld. Er wordt niet in geïnvesteerd; begrijpelijk wellicht ‘crisis!’, maar toch.

Het kan ‘het begin van het einde’ zijn, wat je organisatie dan waarschijnlijk helemaal niet meer uit de crisis haalt….

Het is geen toeval dat er op dit moment 2 voor de wereld en de wereldeconomie belangrijke conferenties plaatsvinden nl. de G20 in Mexico en de RIO+20 in Rio de Janeiro. Bij de 1e staat vooral de Europese monetaire problematiek op de agenda. Bij de 2e gaat het toch vooral om het welzijn van & op onze globe. Vraag is dan: vult het elkaar aan of valt het elkaar af?

Beiden lijken i.i.g. de toekomst voor ogen te hebben. G20: ‘Designing the Future’, RIO+20: ‘A green economy in the context of sustainable development poverty eradication.’ Zo op het 1e oog hoeft dat elkaar niet te bijten. In dat kader is het dan ook opmerkelijk dat beide conferenties separaat plaasvinden…. Waarom niet beiden, in het belang van de wereldbevolking, gecombineerd? Denk je dan.

Misschien, heel misschien speelt hier mee dat de protestbeweging maar op één plaats tegelijk kan zijn….. 😮

De uitkomst in de titel is één van de minpuntjes in het zojuist door het Centraal Bureau voor de Statistiek gepubliceerde rapport ‘Welvaart in Nederland’. Voor de rest lijkt het onderzoek van het CBS toch vooral positieve zaken over ons land te hebben opgeleverd. Zo opent het rapport met:

“Hoewel de economische crisis ook Nederland niet onberoerd heeft gelaten, is ons land nog steeds een van de meest welvarende ter wereld. In vergelijking met veel andere landen kunnen we bogen op een hoge koopkracht, een beperkte inkomensongelijkheid, veel eigenwoningbezit en de nodige spaartegoeden. Ook beschikken we over een deugdelijk onderwijssysteem, een degelijk stelsel van sociale zekerheid en een goede gezondheidszorg.”

Waarom dan toch al dat gesomber? Zou je zeggen. Leesbaar rapport, waarvan de resultaten ook meegenomen kunnen worden in de Strategie van je organisatie.

Het heeft geen enkele zin om lang stil te blijven staan bij het gegeven dat heer Wilders van zich zelf geen  toestemming heeft gekregen akkoord te gaan met het onderhandelingsresultaat waar hij zelf  zeven weken lang  aan heeft meegewerkt en verantwoordelijk voor is. Een niet te onderschatten voordeel van  heer Wilders`  manoeuvre is dat nu alle andere politieke partijen met de rug tegen de muur staan en kunnen aantonen dat zij wel bereid zijn hun eigen belang aan het overstijgende collectieve belangvan Nederlandondergeschikt te maken. De huidige politieke en economische crises dwingt hen daartoe.

Immers op korte termijn ( 30 april a.s.)  en dus vòòr de  nieuwe verkiezingen, moet op basis van de binnende EUovereengekomen 3 % norm een totaal pakket aan bezuinigen en hervormingen gereed zijn. Gebeurt dat niet op een aanvaardbare wijze dan zal Nederland daarvoor beboet kunnen worden en zal te rente op nieuwe leningen omhoog kunnen gaan. Mocht dit gebeuren dan heeft dat niet te overziende nadelige gevolgen voor de koopkracht van alle Nederlanders. En wat veel erger is dat Nederland dan in een neerwaartse spiraal van definitief verval zal komen.

Ik vraag me af of de politici zich dat allemaal voldoende realiseren.

http://www.youtube.com/watch?v=IzmFzVXrIpQ

Het is al lang niet meer met verbijstering dat ik naar de beelden kijk uit de Griekse hoofstad. Het is eerder met het besef dat wij niet alleen de bakermat van de democatie maar het gehele democratische gedachtengoed met voeten treden; zowel letterlijk als figuurlijk dus. Een besef dat wordt versterkt door een reflectie die filosoof Umberto Eco recent gaf aan La Stampa.

De vraag die dan toch bij je opkomt is: ‘Stel nu dat ons, hier in Nederland, dit overkomt ‘Griekse toestanden’?’ Een utopie? Er zijn signalen die er op lijken te wijzen dat het dat toch niet meer is….

Een 1e overeenkomst: Griekse jongeren, Griekenland’s beoogde toekomst, mag 32% van hun salaris inleveren (nb; pak er even je loonstrook bij & reken voor jezelf uit wat -/-32% betekent voor jou). Bijna tegelijkertijd komt VNO-NCW voorzitter Wientjens met de oproep de salarissen te gaan bevriezen…. De toon voor ‘Griekse toestanden’ lijkt gezet.

Nog een paar overeenkomsten: 

We moeten ons ontdoen van onze verouderde politieke partijstructuren, ontworpen voor een slechts kalmpjes aan veranderde wereld van massabewegingen en massa- economie. We zullen tijdelijke, modulaire partijen moeten oprichten die tegemoet kunnen komen aan snel veranderende behoeften; een soort in – en uitschakelbare partijen van de toekomst.

Misschien moeten we wel “diplomaten”of ambassadeurs” benoemen, niet tussen landen maar om te bemiddelen tussen minderheden binnen het eigen land. Quasi- politieke instituties oprichten om minderheidsgroepen te helpen gemakkelijker en sneller bondgenootschappen te vormen en die weer los te laten.

We hebben misschien podia nodig waarop verschillende minderheden, bij toerbeurt of misschien wel willekeurig aanwezig, zich samen buigen over bepaalde problemen, afspraken maken en geschillen uitvechten.

Onze parlementaire structuur is de afgelopen 250 jaar nauwelijks veranderd en is daarom niet toegerust voor het soort managersbeslissingen dat vandaag de dag noodzakelijk is. Het gehele apparaat is volkomen ineffectief. Een politiek stelsel moet niet alleen besluiten kunnen nemen en die uitgevoerd zien te krijgen. Het moet op de juiste schaal kunnen opereren, instaat zijn ongelijke stukken beleid te integreren en tegelijk de diversiteit in de samenleving kunnen weergeven en daarop reageren.

Onze problematiek speelt zich niet langer af rond zaken als “links versus rechts’, of sterk of zwak leiderschap; het huidige systeem van besluitvorming is zelf tot een gevaar uitgegroeid.

Toen er sprake was van een voornamelijk statische samenleving werkte het bestuursmodel met onafhankelijke ministers en wethouders misschien nog wel. Het was zeker niet ideaal, maar door een weinig dynamische samenleving waren de effecten ervan niet al te beroerd. Nu is dat anders.

De huidige politieke besluitvorming bevindt zich in een dermate groot vacuüm dat er sprake is van verlamming, stagnatie en richtingloosheid. Deze besluitvormingscrisis is overigens geen typisch Nederlands fenomeen. De zogenaamde regeerbaarheid van een democratie staat ter discussie omdat de politieke besluitvormingsmachinerie overbelast, volgestopt met irrelevante gegevens en geconfronteerd met ongekende problemen is.

Als burgers zien we het volgende schouwspel: een overheid die geen kans (meer) ziet de juiste beslissingen te nemen ten aanzien van belangrijke zaken of dat op uiterst inadequate wijze doet. En zich in plaats daarvan ongelooflijk druk maakt over duizend en één minder belangrijke en vaak triviale aangelegenheden.

Zelfs in die gevallen waarin sprake is van belangrijke besluiten, komen ze doorgaans als mosterd na de maaltijd en sorteren ze hoogst zelden het beoogde effect.