Tag: Solidariteit

Overigens, je mag hier ‘bankier’ zelfs ruimer zien: wat als je als klant, als consument, als belastingbetaler mag meebeslissen over de beloningen die de verschillende topmannen & -vrouwen in de verschillende sectoren profit, non-profit, Politiek etc, kunnen ontvangen? Zijn we dan niet met z’n allen op weg naar een (bijna) ideale republiek?

Nu, volgens de CEO van de Spaanse bank CAJA NAVARRA (CAN) Enrique Goni is dat héél goed mogelijk. Zo wordt er voor de bepaling van zijn persoonlijke vergoeding gebruik gemaakt van een onderzoek onder de klanten van CAN. Een paar jaar geleden daalde de klantwaardering van een 7 naar een 6,3, of de heer Goni maar even 30% wilde inleveren. In zijn recente interview met WHARTON heeft Goni ook nog eens alle begrip voor het standpunt van zijn Bestuur & zijn medewerkers ook….

Maar ja CAJA NAVARRA was dan ook een middelgrote bank die 10 jaar terug pionierde met CIVIC BANKING: eenvoudig gezegd de gemeenschap bankiert en die wordt daarvoor beloond. Of zoals Enrique Goni het stelt: “Banken dienen hun klanten te behandelen als Burgers.”

http://www.youtube.com/watch?v=O6rgkCUstaE

Van de overbodige rommel die wij hier vanuit de EU naar de inwoners van Paraguay sturen maken de jonge Paraguayanen muziekinstrumenten & dat klinkt nog goed ook. Zo zie & beluister je in deze vid. Vraag is alleen of dat dit de bedoeling is van een ‘Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen Beleid’?

Nee waarschijnlijk niet & omdat MVO c.q. CSR voor (te) veel organisaties niet veel meer dan een mooi uithangbord (b)lijkt te zijn, zijn ondernemers die voorop lopen v.w.b. sustainability, mannen & vrouwen die dus écht iets willen bijdragen aan de Grote begrip ‘Een Betere Wereld’, alweer een stap verder & wel met het principe van de Benefit Corporation: “the idea of a benefit corporation is to weave some social responsibility into the DNA of the company itself through its charter.” (Bron. MIT Sloan)

Het Goede Doen als organisatie maar dan vanuit je Genen. Wie weet levert dat de talentvolle Paraguayaanse muzikanten ooit nog eens échte muziekinstrumenten op…..

‘Griekenland’ blijkt dichterbij te zijn dan we denken. De kinderen van Chaos zijn van de Olympus afgedaald & wonen nu bij ieder van ons om de hoek. De financiële ellende waarmee zij ons de laatste decennia confronteren (b)lijken in het niet te vallen bij de leningen die we verstrekken om de Griekse buren uit de brand te helpen. Wij zijn er mooi klaar mee…..

Werp een blik in onze rubriek ‘Het Spel om Poen en Prestige’: de fraudes & schandalen vliegen je om de oren; vooral die van de laatste jaren. Wellicht begrijpelijk: als de Titanic zinkt dan is het ‘ieder voor zich en God voor ons allen’. Vertaald door betrokken als: pakken wat je pakken kan: zelfverrijking regeert.

Hoe toevallig is het dan om, nu de volgende fraude zich aandient, te kijken naar de Missie van de betrokken organisatie, AMARANTIS: “Amarantis Onderwijsgroep staat voor onderwijs met karakter dat gebaseerd is op de christelijke grondslag”. De betekenis van dat laatste wordt door de acteurs in dit Griekse drama op een geheel eigen wijze geduid….

De overleden bewoner, je mag ook zeggen cliënt, behoorde tot een woongroep van 8 meervoudig gehandicapten. De woongroep is onderdeel van één van de grotere verpleeg- en verzorginginstellingen. 24/7 verantwoorderlijk voor deze woongroep zijn 8 verpleegkundigen, daarbij op onderdelen en binnen budget ondersteund door enkele verzorgenden en oproepkrachten.

De werkschema’s zijn strak opgesteld, binnen kaders die worden opgelegd door Overheid en verzekeraars. Binnen die werkschema’s is er geen rekening gehouden voor stervensbegeleiding, iets waarvan de kaderstellers van mening zijn dat dit de verantwoordelijkheid is van de familieleden van de bewoners; in de praktijk vaak een utopie, helaas.

Het stervensproces hier leert me (opnieuw) dat de verpleegkundigen uit onderlinge solidariteit en uit (een bijna ongezonde, emotionele) betrokkenheid bij hun(!) cliënten, elkaar ondersteunen en zichzelf daarvoor meerdere extra onbetaalde uren inzetten (nb; zo wordt hier een verzoek aan het management voor de inzet van een extra, betaalde, kracht afgewezen)….. Dan sterft de cliënt.

De week is nog maar net begonnen of we hebben er alweer een nieuw financieel schandaal bij: ‘HSBC, de grootste bank van Europa, heeft jarenlang Mexicaans drugsgeld wit-gewassen’ (Nb; ‘A New Way of Thinking about Your Money’ is HSBC’s, nu toch zeker opportunistische, slogan). Ongetwijfeld zijn de bestuurders van de verschillende organisaties die ons nu opnieuw opzadelen met deze ‘uitdagingen’ bekend met Nelson Mandela, eventueel zelfs met zijn 46664 initiatief, maar beseffen zij ook dat het vandaag MANDELA DAY is? Weten zij nog wat zijn idealen zijn?

“The overarching objective of Mandela Day is to inspire individuals to take action to help change the world for the better, and in doing so build a global movement for good.”

Als je ziet hoeveel organisaties, in dit verband hoeveel banken, beschikken over een ‘sustainability’ paragraaf, dan zou deze oproep een bevestiging van die mooie voornemens dienen te zijn…. inderdaad: ‘dienen’.

Om nu te voorkomen dat de idealen in alle hectiek ‘aan de aandacht ontsnappen’, een synopsis.

“Terwijl we dit schrijven, lijden meer dan 11 miljoen mensen verschrikkelijk onder de ergste hongersnood sinds jaren in Afrika.” dat schrijven acteurs en artiesten als Bono, Bob Geldof, Stephen Fry en Eddie Izzard in een gezamenlijke brief die vandaag is vrijgegeven door ONE, een internationale armoede-campagne groep mede-opgericht door zanger en activist Bono.

“Het is ongelooflijk dat in 2011 mensen sterven door honger. $ 600 miljoen is nu nodig voor onze medemensen. Niet een grote som voor de wereld, zelfs in een tijd van grote economische problemen.” staat in de brief te lezen, een brief gericht aan de Food and Agriculture Organization of the United Nations. De FAO begon ook vandaag aan een crisisbijeenkomst in Rome: “Today’s emergency meeting recognized that if this crisis is not quickly contained and reversed, it could grow rapidly into a humanitarian disaster affecting many parts of the greater Horn of Africa region and that it is of paramount importance that we address the needs of the people affected and the livelihood systems upon which they depend for survival”.

Delen van het continent Afrika zijn als crisisgebied niet voor het eerst in het nieuws, helaas. Om te voorkomen dat Afrika op deze manier in het nieuws blijft roept ONE.org op voor hulp op de zéér korte termijn maar streeft ook naar een meer permanente oplossing:

“De Monetaire Unie is verzand in een crisis, de Euro blijft onder vuur van critici. Dit is het resultaat van de vele discussies die hebben plaatsgevonden in de afgelopen maanden. Als vertegenwoordigers van Duitse en Franse ondernemingen, verantwoordelijk voor 1.500 miljard euro omzet en werkgever van 5.000.000 werknemers wereldwijd, maken wij ons zorgen over de toekomst van de euro, de Economische Unie en de Monetaire Unie.”

Zo begint de open brief die dinsdag in Le Monde verscheen, ondertekend door 48 CEO’s. Het is een noodkreet die mij aan het hart gaat, zeker na alle doemscenario’s die er in de media verschenen; overigens, ook binnen ons eigen KennisNetwerk. Voor de inleiding nog een enkel citaat:

“Met de Euro, waardoor er een gemeenschappelijke markt met één munt en zonder schommelingen in de wisselkoersen is gekomen, is er rijkdom en welvaart voor ons allen gekomen. (….) De terugkeer naar een stabiele financiële situatie kost vele miljarden euro’s, maar de Europese Unie en onze munt is die moeite waard. Daarvan dienen we onze burgers te overtuigen.” Inderdaad: RED GRIEKENLAND!!!

Het ‘Inclusive Business Model’ impliceert dat je de onderste lagen van de bevolkingspiramide inzet bij het uitoefenen van je bedrijfsprestaties. De mensen die zich bevinden in deze ‘onderste lagen’ behoren tot de allerarmsten. Je betrekt hen nu bij je (nieuwe) businessmodel. Je laat hen hun bijdrage leveren & laat hen meeprofiteren door hen te belonen voor hun inzet.

Het Inclusive Business Model sluit aan op de praktijk van Corporate Sustainability, het is een vergevorderde vorm van Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. Het levert een constructieve bijdrage aan de bestrijding van armoede.

Dat binnen de ontwikkelingshulp het geven van geld c.q. goederen niet dé oplossing is om de allerarmsten van hun problemen af te helpen, is al veel langer bekend. Prins Claus merkte daarover op: ‘Mensen kun je niet ontwikkelen, zij ontwikkelen zichzelf.’ Het small loans initiatief, in het leven geroepen door de GRAMEEN bank van Muhammad Yunus, leverde voor de allerarmsten in India al een opmerkelijke economische verbetering op.

& Sinds enige tijd is daar dan het ‘Inclusive Business Model’. Voorzover ik dat nu heb kunnen achterhalen zijn er, los van het SNV blog, opmerkelijk weinig van deze Inclusive Business -initiatieven vanuit het Nederlandse bedrijfsleven. Je vindt een korte opmerking over IB in het verslag van een recente Global Leaders Summit waarbij een 10-tal grotere NL-organisaties vertegenwoordigd waren, maar dat was het dan wel. Dat kan in 2011 dus (veel) beter.

De AOW-ers, de jonge gezinnen, de kenniswerkers, de cliënten van de Zorg, de ambtenaren allemaal voelen zij het nieuwe Regeringsbeleid en dat terwijl er ook signalen zijn dat het goed gaat in ons land. De vraag die je jezelf dan kan stellen is: hoe staat er eigenlijk voor met de solidariteit?

Nederland is natuurlijk het land waar het woord ‘verzuiling’ is uitgevonden. Het past, blijkbaar, bij onze cultuur om alles keurig in hokjes te verdelen. Da’s wel zo handig & overzichtelijk. Komen er vervolgens politieke ideeën gebaseerd op het schisma dan is dat niet eens zo vreemd: ‘ieder voor zich & God voor ons allen’. Dat belooft nog wat.

Wat ik mezelf nu afvraag: kennen we Friedrich Wilhelm Raiffeisen nog?

‘We rekenen met getallen maar we rekenen op mensen.’ op het moment dat Chip Conley, eigenaar van de Joie de Vivre hotelketen, zich bewust werd van dit onderscheid, veranderde het businessmodel van zijn organisatie & met suc6!

Lange tijd stonden ook voor hem de getallen centraal bij het aansturen van zijn organisatie. Pas op het moment dat hij op de werkvloer, beter nog: op de toiletvloer, contact had met één van zijn medewerkers, Vivian (Van) Quach, werd hem pijnlijk duidelijk dat het uiteindelijk misschien wel draait om getallen maar in de 1e plaats toch om mensen!

Vivian telde in haar werkdagen niet alleen het aantal toiletten dat zij schoonmaakte of het aantal toiletrollen dat er dagelijks doorheen ging, iets dat het 1e JdV hotel van haar verwachtte, maar voor haar persoonlijke motivatie telde zij het aantal klanten dat zij een goed gevoel had gegeven, zelfs door een bezoek aan haar toilet.