‘Ik denk dat je veel bereikt als je een ander gelukkig maakt, al is het maar voor even.’ dat schrijft een Afghaanse moeder aan de ouders van Timo Smeehuijzen.
In Uruzgan is Timo Smeehuijzen één van de soldaten die om het leven is gekomen. Tijdens de bomaanslag op 15 juni van dit jaar waarbij Timo het leven liet werden ook 9 Afghaanse kinderen gedood. De ouders van Timo hebben, ondanks hun eigen verdriet, contact gezocht met de ouders van deze Afghaanse kinderen. Ouders die eenzelfde verdriet kenden; het verlies van een kind, van jouw kind. Deze gegevens leverde gisteravond een aangrijpende documentaire op: ‘Timo en de kinderen van Tarin Kwot’.
De vaders van de Afghaanse kinderen werd door documentairemaker Gijs Wanders een videoboodschap getoond ingesproken door de ouders van Timo. Een boodschap waarin zij, samen met de zus en de vriendin van Timo, hun medeleven tonen. De moeders van de gedode kinderen waren, conform plaatselijk gebruik, niet aanwezig. Eén van de moeders heeft de ouders van een Timo daarop een brief geschreven. Zij vertelt daarin hoe nieuwsgierig de Afghaanse kinderen waren (& zijn) naar deze buitenlandse soldaten. Ook al was/is er een verschil in taal al snel bleek dat de soldaten met de kinderen wilden spelen. In alle ellende die haar kinderen, de Afghaanse kinderen trof waren er dus toch nog mensen die deze kinderen gelukkig maakten (& maken!), mensen zoals Timo; ‘Al was het maar,’ zoals de moeder zegt, ‘voor even.’…….
Persoonlijk Leiderschap toont zich niet aaneensluitend gedurende jaren, maanden, weken, dagen, zelfs geen uren maar op spaarzame momenten. Momenten waarop je, los van je eigen sores, spontaan, intuïtief, oprecht en feitelijk dienend ‘iets’ betekent voor een ander. ‘Iets’ wat door die ander als zéér waardevol wordt beschouwd, ‘al is het maar voor even……’.
