Tag: Vertrouwen

“Spaarders kunnen gerust zijn, want Cyprus is uniek.” dat zei Minister Dijsselbloem nadat hij & zijn EU collegae de kleine Cypriotische spaarder 6,75% van zijn spaargeld afhandig had proberen te maken. Cyprus mag dan ‘uniek’ zijn, toch is deze actie zoiets als trial & error: je probeert eens iets, test eens iets uit & vervolgens blijkt dat je idee nog niets eens zo héél slecht is (nb; de beurzen, voor politici een belangrijke indicator, reageerden nauwelijks). De kans op herhaling is vervolgens groot; wat je daarover nu ook roept. Te grote beloftes doen, is dan ook niet handig.

‘Zo maar’ twee voorbeelden die i.d. deze week onderstrepen. Het eerste voorbeeld betreft The War on Terror.  Het wordt steeds duidelijker dat we er ingetuind zijn. Een fijn spel van machinaties leidde er toe dat wij nu nog met de financieel economische gevolgen daarvan worstelen. Dat terwijl private ondernemingen $ 138 miljard hebben overgehouden aan deze oorlog; zo meldt The Financial Times vandaag.

Het tweede voorbeeld betreft de bankiers van JP Morgan Chase. Erecodes en mea culpa’s n.a.v. de bankencrisis ten spijt: vorig jaar beduvelde JPMC beleggers en toezichthouders voor $ 6 miljard (opnieuw?) en hield er zelf toch nog $ 21.3 miljard aan over.

De vraag die zich alweer voordoet is: wie is er nog te vertrouwen?

Het citaat in de titel komt uit Het Financieele Dagblad van vanochtend. ‘Zo kenschetst Peter Vlaming, bestuurder bij CNV Vakmensen, de sfeer bij het personeel van de in financiële problemen geraakte woningcorporatie VESTIA.’ Op zich is dat, met alles wat er zich nu afspeelt rondom VESTIA, niet écht opmerkelijk.

Vraag is nu wel: hoe kun je het als organisatie, als werkgever, sterker nog: als leidinggevenden zover laten komen?! Anderzijds geldt dat natuurlijk ook voor de medewerkers & hun vertegenwoordigers (nb; OR & vakbonden): hoe heb je jezelf zo in de luren kunnen laten leggen? De accountants waren blijkbaar niet de enigen….. (Blind) Vertrouwen, het komt te voet & het vertrekt te paard; bij Vestia is dat nu duidelijk (veel) meer dan 1 paard.

Stel nu dat je e.d. situatie voor jouw organisatie wil voorkomen, wat kun je dan doen?

Althans: hij kan het bedrag natuurlijk declareren maar de vraag is of hij dat ook waard is…. De vraag is of zijn advies een rendement van ruim € 2.000.000+ oplevert. kortom: of zijn advies ook daadwerkelijk rendeert voor jouw organisatie?

Nu in dit geval kunnen we stellen dat het bij dit ‘strategisch advies’ NIET het geval is. ‘Dit geval’ is het COA: het Centraal Orgaan opvang asielzoekers. Op zich is het natuurlijk al triest dat je als externe bij een dergelijk maatschappelijk betrokken (althans, dat zou het dienen te zijn…) organisatie declaraties van deze omvang indient. Dan vraag ik me ook nog af of jouw (interim)organisatie, jouw BV over een ‘maatschappelijk statuut’ (CSR) beschikt & hoe dat dan luidt?

Het COA wordt gekenmerkt door wanbeleid. Je kreeg daarvan al een idee met de perikelen rondom Nurten Albayrak, nu wordt e.e.a. nog eens bevestigd in de brief die haar opvolger Harry Paul aan minister Leers stuurde. De NOS kreeg de brief in bezit, daaruit blijkt dat het COA niet één adviseur had met een declaratie van 2 miljoen, maar zelfs een schat aan ‘adviseurs’ die in de periode van 2004 – oktober 2011 een totaal bedrag declareerden van € 12.982.910. Deze affaire lijkt daarmee ook al ‘iets’ voor de #Occupy-beweging…..

Dat je veel Macht hebt, wil nog niet zeggen dat je daarmee ook een groot Leider bent.

Niet alleen de historie leert ons dat, ook op dit moment zijn er meer dan genoeg voorbeelden: m.n. mannen die zichzelf veel macht hebben toegeeïgend maar daarmee zeker geen leider zijn voor hun volk. Wat te denken van de familie Kadhafi in Libië of dit weekeinde nog: President Nursultan Abishuly Nazarbayev, van het door Borat Sagdiyev prachtig gepersifleerde Kazachstan, won de ‘verkiezingen’ met 95,5% van de mogelijke stemmen. Zelfs de beste leider krijgt dat niet voor elkaar, er zijn altijd criticasters c.q. zeurkousen. Dat % tekent dus je macht.

Deze machthebbers karakterizeren zich door hun pompeuze manier van communiceren. Cuba’s Fidel Castro is daarvan nog het meest sprekende voorbeeld: met uren durende toespraken houd je het volk er wel onder. Totaal verdwaasd door de hitte, de dorst, afwezig voor zich uit starend is het verplicht opgetrommelde volk al lang blij dat de bijeenkomst uiteindelijk voorbij is. Het zou jou als manager van je team ook ‘zo maar’ kunnen overkomen…..

& Dat dit geen utopie is blijkt uit recent onderzoek.

Gisteravond in Pauw en Witteman en vanochtend in Ochtendspits vlogen de ‘onderzoeksresultaten’ je weer om de oren. Gasten als Dick Berlijn, Hero Brinkman, Charles Groenhuizen, Bop Gonggrijp gooien het ene (nb; elkaar tegensprekende!) onderzoek na het andere op tafel. Ook presentatoren als Pauw & Witteman resp. oud minister Willem Vermeend doen hier vrolijk aan mee. De reden voor al deze citaten: de ander verbaal overtuigen van je gelijk.

Vervelend is het echter voor de kijker dat het allemaal nauwelijks te verifiëren is. Wie heeft er nu gelijk? Wie heeft de feiten écht op een rijtje? Wie citeert én analyseert correct? Sterker nog: wat zijn de bronnen eigenlijk? Zonder die feiten krijgt degene die het hardst roept gelijk. & Het is lang niet altijd lastig om te achterhalen wie van de deelnemers dat is. Ook omdat geen van de gespreks-/dialoogpartners, opmerkelijk genoeg, vraagt naar een verificatie van de bronnen die er worden genoemd. Je ziet de ander af & toe slechts verbaasd in de camera kijken & denken: ‘Zou dat écht zo zijn?’ Juist dat gedrag helpt niet in een dialoog c.q. discussie omdat de ander dat onbewust toch oppikt ‘Ik heb hem in de hoek’. (nb; zoiets gebeurt alleen in tv programma’s en niet in je vergaderruimte, toch?)

Voor het gemak gaan we er nu even van uit dat er geen slechte bazen zijn op de werkvloer: goede (oops, daar gaan we al) organisaties hebben bazen nl. al lang vervangen, ver voordat zij slecht zouden kunnen gaan opereren….. Ik neem aan dat jij momenteel ook werkt voor zo’n goede organisatie, toch?

Bazen, beter nog managers vragen zichzelf zelden af ‘Hoe goed ben ik eigenlijk?’ en ‘Zou ik mezelf kunnen verbeteren?’. Da’s jammer want jezelf blijvend ontwikkelen begint toch bij een gezonde & objectieve dosis zelfreflectie. (nb; feedback kunnen ontvangen is ook handig maar ook dat lukt je pas als je eerst ruim voldoende positief kritisch bent op jezelf).

“It doesn’t help that a majority of the organizations we see offer their managers minimal support and rarely press the experienced ones to improve. Few expect more of their leaders than short-term results, which by themselves don’t necessarily indicate real management skill.” stellen Linda A. Hill en Kent Lineback deze maand in hun HBR artikel Are You a Good Boss—or a Great One?

Da’s inderdaad jammer, dat werkgevers dat niet doen. Ook in dat geval kun je dus maar het best positief kritisch op jezelf zijn, toch? 

In het verlengde van de entry van gisteren over HP’s Mark Hurd waarin ethisch handelen (nb; of juist het gebrek daaraan) centraal staat, maar ook in het verlengde van recente entries als Excusez-Moi & de consequenties van Ethisch Leiderschap, Moeten Politici de Waarheid vertellen? (placebo-taal) & Nog meer openhartige email, Goldman Sachs: Love & War, komt Deloitte USA met de resultaten uit hun 4e jaarlijkse Ethics & Workplace Survey.

De ‘crisis’ heeft het er ook ethisch bezien allemaal niet beter opgemaakt, zo blijkt: 48% van de Amerikaanse werknemers/respondenten heeft het vertrouwen in hun werkgever verloren, 46% zegt dat het gebrek aan heldere communicatie de oorzaak is van veel problemen. 1/3e van hen gaat dan ook op zoek naar een andere baan, zodra de ‘crisis’ voorbij is….. (nb; vraag is dan waaraan je die nieuwe, ethische werkgever herkent? maar dat voor nu ‘terzijde’).

De leidinggevenden van deze kritische werknemers zijn, opmerkelijk genoeg wellicht, toch niet helemaal onbekend met dit fenomeen: 65% van de FORTUNE 1000 Exec. List. erkent dat het herstellen van het vertrouwen dé cruciale factor wordt in de komende maanden om het vrijwillige vertrek van medewerkers tegen te kunnen gaan.

“With lack of trust and transparency factoring into the employment decision of roughly half of the respondents who plan to job hunt in the coming months, business leaders must be mindful of the importance of both on talent management and retention strategies as well as the bottom line impact,” Inderdaad, ACTIE dus! Waar je dan direct mee kan beginnen dat is de Mirror Test. De Mirror Test zoals voorgesteld door Peter Drucker, zie vlog.

Vraag ik me alleen nog af: hoe staat het er eigenlijk voor op de Nederlandse werkplek v.w.b. ethiek, vertrouwen, respect, communicatie? Heeft dat, pos. of neg., invloed op het besluit van jou & je collegae om te vertrekken of juist om te blijven?

& Als je om die reden blijft, kun je dan je ethisch werkgever aanbevelen? (nb; dat zou handig zijn voor degenen die juist op zoek zijn naar meer ethiek, vertrouwen, respect, openheid, communicatie, etc. …..)

rekenen was nooit mijn force

Met het ene debat na het andere worden wij klaargestoomd voor de verkiezingen op 09 juni a.s. Zo gemakkelijk als onze heren en dames politici zich naar de politieke arena begeven, zo eenvoudig draaien zij één dag later hun woorden alweer terug.

Zo stelde Job Cohen gisteren dat de door zijn PVDA bij het CBP aangeleverde info niet correct was. Dat kan, maar Cohen is met deze vergissing niet de enige. Ook andere politici slaan elkaar om de oren met zoveel cijfers dat het de ander rood voor de ogen wordt; zo zagen we dinsdagavond o.m. op NED 1. 

Het is zelfs bon ton om de ander te confronteren met teksten uit het programma van die ander. Menig politicus haalt tijdens de uitzending een opgefrommeld stukje papier uit zijn zak c.q. haar tas. Een tekst afkomstig van de ander, maar die ander is oprecht verbaasd, lijkt het niet te weten & brabbelt maar wat voor zich uit. De kijker/kiezer in verwarring achterlatend.

Vraag is nu: moet je in het rechtstreekse debat de waarheid spreken, niets anders dan de waarheid & dat omdat de kiezer dat wil?

'eerlijk, open, duidelijk' zoiets ja.

“Volgens de werkgevers is aanpassing van het ontslagrecht nodig vanwege de vergrijzing. Daardoor dreigt over enkele jaren een groot personeelstekort. Werknemers moeten daarom worden uitgedaagd langer te werken in uren én dienstjaren en moeten na ontslag zo snel mogelijk een nieuwe baan vinden, eventueel met hulp van de oude werkgever of bij kleinere bedrijven met hulp van re-integratiebureaus.”

Vorige week vrijdag publiceerde Het Financieele Dagblad een interview met VNO NCW voorzitter Bernard Wientjes en MKB voorzitter Loek Hermans. In dat interview geven beiden een toelichting op hun plannen met de Nederlandse economie.

In die plannen zit iets opmerkelijks. Enerzijds onderkennen de werkgevers de uitdagingen die op ons afkomen, behoud & ontwikkeling van medewerkers speelt daarin een cruciale rol. Anderzijds willen beiden een herziening van het ontslagrecht in het voordeel van de werkgevers. Vraag die dan bij mij opkomt: wil je nu je medewerkers behouden & ontwikkelen of wil je hen toch maar liever ontslaan (& hoe past dat dan in de trend dat de Arbeidsmarkt onder druk kom te staan)? Zijn zij hier duidelijk in hun communicatie? Sterker nog: zijn beiden eigenlijk wel eerlijk?

In een recente IiP-UK publicatie (pg. 4) merkte Professor Cary Cooper CBE van Lancaster University’s Management School op dat je als werkgever het best Eerlijk kan zijn, eerlijk in de vorm van: open communicatie.

“Telling your employees the truth may be the key to keeping them engaged with your business. Once managers start to lie or mislead their teams about the true situation then confidence will be lost and fragmentation will quickly follow. If
you use honest communications then people will continue to feel involved.”

Eerlijkheid, open communicatie, betrokkenheid, pas dan zal de ontwikkeling van je medewerker het gewenste effect, nl. rendement & continuïteit, hebben. Wie weet hoef je hen dan niet eens te ontslaan…..