Waar is de Supporter? Waar is de 'sucker for support'?

Waar de 'sucker for soccer' is, dat weten we sinds gisteravond weer heel goed: toch nog altijd 600 Nederlandse voetbalsupporters waren afgereisd naar het trieste Tirana om daar het Nederlands elftal bijna ten onder te zien gaan. Je moet er als supporter 'wat' voor over hebben om jouw team dit soort strapatsen te zien maken. Zelfs het cynisch-humoristische commentaar van VI hoofdredacteur Johan Derksen kan aan die trouw geen afbreuk doen.

Hoe anders de supporters-problemen van die andere 'bondscoach': Eimert van Middelkoop. Vanuit Washington beklaagt hij zich vanochtend dat zijn team, zijn jongens en meiden in Uruzgan zo weinig steun krijgen, zo weinig supporters hebben. Hoe kan dat nu?

Anders dan veel andere wereldburgers, met aan kop de Amerikanen, hebben Nederlanders van 'oudsher' weinig op met militairisme. Zelfs in 'our finest hour', tijdens de 80-jarige oorlog, lieten we het echte werk over aan buitenlandse huurlingen. Omdat deze 'gastarbeiders' in de troupe hun familie meenamen waren hun 'supporters' tijdens zo'n (wed)strijd dus ook nog eens vaak & alleen buitenlanders. In de vorige eeuw werd deze Hollandse afkeer van het militairisme verbeeld door het gebroken geweer.

Toch doen we daarmee onze jongens en meiden in Uruzgan te kort, veel te kort zelfs. Hoe de heersende mening ook mag zijn, n.a.v. enkele dramatische gebeurtenissen, er is daar toch geen echt sprake van een Nederlandse oorlog maar van een Nederlandse opbouwmissie.

Hoe krijg je Nederlanders hier nu zo ver dat ze (toch & ook) hún jongens en meiden, daar ver weg in een ook 'trieste Tirana'-omgeving, gaan steunen? Een Nederlandse vlag, een oranjeshirt e/o het aantrekken van een camouflagebroek (nb: erg gewild zo blijkt uit het straatbeeld) helpt daar niet écht bij. Misschien is het zelfs wel een hopeloze taak om de Nederlander een supporter te laten zijn van zijn militairen.....

We kunnen dan in ieder geval kijken of de Nederlander een tolerantere houding kan aannemen t.a.v. de uitgezondenen. 'Volgens de meeste auteurs bevat tolerantie een aspect van afkeuring; dit intolerante moment maakt dat tolerantie moet worden onderscheiden van zowel respect/bewondering (voor de premoderne ecologische wijsheid, de nobele en edele wildheid en de fascinerende rituelen van de exotische ander) als onverschilligheid.' al dus promovendus Joris van Damme. Filosoof Michael Walzer heeft een wat afwijkend beeld over tolerantie: 'Tolerantie (‘tolerance’) is een persoonlijke houding gaande van onverschilligheid tot en met enthousiasme ten opzichte van anders-zijn.' Walzer biedt ons dus wat meer mogelijkheden!

Walzer beschreef een 'continuum of toleration', het 'proces' waar langs tolerantie kan verlopen: Resignation - Indifference - Stoic Acceptance - Curiosity - Enthusiasm. Een proces dat van buitenaf te sturen is!

De 'sucker for soccer' is dus nog steeds enthousiast, zelfs als het Nederlands elftal aan een blamage ontsnapt (nb: kijkt u nog eens terug naar de reactie van de Nederlandse supporters aan het einde van de wedstrijd gisteravond; niets kon toen de pret nog drukken). Grappig is nu dat je bij de supporters van de normaliter toch 'onderliggende partij', hier het team van Albanië, 89' lang een zelfde enthousiasme bespeurde.....

Wat Uruzgan betreft: je merkt, wellicht dien ik te zeggen 'ik merk', volgens de 'continuum of toleration' schaal van Walzer dat wij hier in Nederland een 'stoic acceptance' hebben bereikt maar: dat zowel naar ons team als naar dat van de tegenstander. Vraag is dan ook wie is hier de 'tegenstander'? Is dat de Taliban? Ja wel als het een vechtmissie is. Maar dan komen we wellicht niet veel verder dan dit stoic acceptance, 'het is niet anders'.  Of is de 'tegenstander' de Afghaanse bevolking? Een bevolking die behoefte heeft aan een opbouwmissie. Mensen helpen daar kun je toch wel enthousiast voor worden?

(nb: nu ik dit op schrijf vraag ik me wel af: hoe enthousiast zijn wij eigenlijk over al die Nederlanders die in andere 'brandhaarden' hulp verlenen? Nederlanders werkzaam voor organisaties als Oxfam, War Child, AMREF, Artsen zonder Grenzen, Cordaid, etc.etc. en niet te vergeten al die particuliere initiatieven in de meest afgelegen plekken op deze globe. Zijn wij Nederlanders eigenlijk wel een 'sucker for support'?)