Webloggen. Doet u ook mee?

Wie niet blogt, telt niet mee. Ook niet in Nederland. Na de even experimentele als weinig verheffende ‘dagboekjes’ kan men in Nederland Digitaal terecht voor het volledige weblogpakket: nieuws, meningen, nog meer nieuws, nog meer meningen, enzovoort. (Ik geef alvast volmondig toe: ik doe er ook aan mee. Je moet tenslotte weten waar je over schrijft.) En nu is er dus een gefaciliteerd auteursblog, met namen als Joep Schrijvers (‘Hoe word ik een rat?’, 'Het wilde vlees'), Grimbert Rost van Tonningen (‘Uitverkoren maar niet bevlogen’) en Jeroen Busscher (‘Pimp je afdeling’). Waarbij het opmerkelijk is dat deze schrijvers niet uitsluitend over management schrijven.
In dit blog staat de auteur en ‘zijn wereld’ centraal. De schrijver zelf is dus het dominante thema. Volgens Joep Schrijvers is bloggen ‘het stijlvol wegschieten van een steentje dat voor je voeten komt, niets meer en niets minder’. En dat is dan ook precies wat we van hem kunnen verwachten. ‘Een ontmoeting met een manager, een gedachte over kantoorarchitectuur, die ene film over ontaard leiderschap, een dagdroom over rijkdom en roem en een broeierig avontuur in de nacht: alles kan auditeren voor een kortstondige vereeuwiging in het weblog. De blogger is de opvolger van de ouderwetse chroniqueur. Ook hij ontwaart in het bijzondere het algemene en meent dat te moeten opschrijven.’

Grimbert Rost van Tonningen zegt vooral te zullen gaan schrijven over zijn grote hobby: media. ‘En verder over schrijversleed en schrijversvreugde. En over hypes. Verwacht geen politieke statements of uitgebreide analyses van wat er aan bedrijven schort. Dat doe ik al op mijn eigen weblog.’ Aldus Rost van Tonningen.
En Jeroen Busscher ten slotte gaat schrijven over schrijven. Iets preciezer: over de belevenissen van een debutant op dit terrein. Zijn eerste bijdrage is daar meteen een proeve van: ‘Je bent pas schrijver als dat wat je schrijft door anderen gelezen wordt. Om ze iets duidelijk te maken. Om dat voor elkaar te krijgen, probeer je het verhaal eerst voor jezelf duidelijk te krijgen. Op papier. Als het daar stopt, is het therapie. Als je lezer bij het lezen ook beter gaat begrijpen, is het schrijven.’