Misschien is het deze keer anders...

Een aantal dagen geleden las ik een column van Thomas Friedman over de olieramp in de Golf van Mexico. Het is de beste reactie die ik heb gezien op de BP olieramp - en ook het beste advies aan president Obama om precies je weet wel wie, je weet wel waar een trap te geven. 

Friedman begint met de ingestuurde brief van zijn vriend Mark; diens kernboodschap is dat hij graag wil meedoen in het zwarte pieten van ecologische ramp in de Golf van Mexico.

Iedereen is elkaar de schuld aan het geven, dus hij wil graag een deel van de actie. Maar hij geeft niet de schuld aan de overheid, niet de schuld aan de grote oliemaatschappijen.

Het is je eigen schuld. Het is mijn schuld. Ik ben degene die schuld heeft en het spijt me. Het is mijn schuld omdat ik niet geleerd heb van de tekenen aan de wand de afgelopen jaren. En nog steeds niet nadenk over de toekomst of verandering aanbreng in de niet-duurzame manier waarop ik mijn leven leef.

Wanneer de geopolitieke, of de economische en technologische veranderingen van de jaren 90 het niet gedaan hebben, indien de terreur aanslagen van 11 september het nog niet voor elkaar hebben gekregen, als de huidige economische crisis het niet heeft bewerkstelligt, dan misschien deze olievlek. Deze olievlek zal de katalysator zijn  voor mij, als burger, om mezelf te ontdoen van mijn van aardolie doordrenkt gebaseerde levensstijl. 

'Citizen' is het sleutelwoord. Het is wat we doen als individu dat telt. Voor degenen aan de linkerzijde, de overheid regel en wetgeving zal dit probleem niet oplossen. Voor degenen aan de rechterzijde, als u wat minder overheid en belastingen wilt, dan moet u beslissen wat u gaat geven en wat u zult afstaan. Hier is de bottom line: Als we iets willen doen aan onze olieverslaving, zullen uiteindelijk wij, als burgers, onze mouwen moeten opstropen: fiets naar het werk, plant een tuin, doe iets. Dus nogmaals, de olieramp is mijn schuld. Het spijt me. Ik heb (nog) niet mijn deel gedaan. Nu moet ik alleen mijn vrouw nog overtuigen haar SUV op te geven.

Vervolgens zegt Friedman dat de brief van Mykleby brief iets vrij wezenlijk raakt namelijk: Dat we niet kunnen vaststellen wat er scheelt aan Amerika tenzij we eerlijk kijken naar onze eigen rol in het cre�ren van onze eigen problemen. Wij - beide partijen - creëerde een vreselijke reeks van stimulerende maatregelen die onze beste studenten naar Wall Street stuurde om idiote financiële instrumenten te creëren in plaats van naar Silicon Valley om nieuwe producten te innoveren die het leven van mensen verbeteren. Wij - beide partijen - hebben massaal fiscale stimuleringsmaatregelen en goedkoop geld gecreert om hypotheken beschikbaar te maken voor mensen die echt niet over de middelen beschikte om ze te kunnen behouden. En wij - beide partijen - zonden BP naar de Golf om ons zo veel mogelijk olie op de goedkoopst mogelijk manier en prijs te leveren. En natuurlijk, wij hadden van hen verwacht dat zij voorzichtig zouden doen, maar als je het boren naar olie onder 1500 meter water toestaat, gebeuren er dingen. 

Zoals Pogo zou zeggen, we hebben onze vijand ontmoet en hij is ons. 

Maar dat betekent dat we ook de oplossing zijn- als we serieus worden. Kijk, als we erin geslaagd zijn om 9 / 11 te overleven zonder onze open samenleving of de rechtsstaat te vernietigen. Als we erin geslaagd zijn om de Wall Street crash te overleven zonder het onze economie te laten vernietigen. Dan kunnen we hopelijk de BP olieramp overleven zonder vernietiging van onze ecosystemen langs de kust. Maar ik zou niet al te hard roepen. 

Er is nog een hoop werk aan de winkel. We hebben de mogelijkheid ons te beschermen voor de dingen die we niet kunnen controleren en we moeten serieus de problemen aanpakken die wel binnen onze invloedsfeer liggen. 

Victor Haze

(De originele, uitgebreidere tekst van Thomas Friedman vindt u hier )