Voor 70% van de Nederlandse werknemers worden de arbeidsvoorwaarden onderhandeld door vakbondsbestuurders. Dat is heel veel als je beseft dat het animo van werknemers om zich aan te sluiten bij een vakbond al jarenlang drastisch terugloopt. Veel bedrijven zitten opgescheept met volstrekt achterhaalde en inmiddels onbetaalbare arbeidsvoorwaarden, zoals automatische prijsindexatie en ADV. De huidige generatie medewerkers betaalt hiervoor de rekening. In deze eeuw vertegenwoordigen vakbonden al lang niet meer ‘de stem van de medewerker’, toch bepalen vakbondsbestuurders in Nederland wel wat er jaarlijks aan salarisverhogingen wordt uitgekeerd. Hoog tijd voor verandering !
Zo moet Philips 1400 mensen ontslaan en ziet het zich tegelijk geconfronteerd met een volstrekt irreële eis tot structurele verhoging van de lonen. In antwoord daarop probeert het bedrijf de percentages van het variabele (prestatiegerichte) loonbestanddeel te verhogen, maar dat wordt afgewezen vanwege het solidariteitsprincipe. Een beperkt vertegenwoordigde groep medewerkers heeft zo een onevenredige impact op een onderhandelingsproces.
Hoog tijd voor verandering !
1. Zeg bedrijfscao’s die met vakbonden zijn afgesloten op;
2. Sluit een ondernemingsovereenkomst met de Ondernemingsraad;
3. Bepaal zelf de loonsomstijging en toekenning ervan;
4. Laat de onderhandelingsprocessen van het Sociaal Plan en de CAO niet synchroon lopen, zodat er geen ‘uitruil’ kan ontstaan.
In de meer ‘moderne’ bedrijfstakken, zoals ICT en Telecom, is de kentering al langer aan de gang en is loondifferentiatie inmiddels algemeen geaccepteerd… wie zoet is krijgt lekkers…
Atos-Origin zegde in 2008 de cao op en heeft daarmee de zeggenschap over de loonruimte en het toekenningsbeleid ervan naar zich toegetrokken. Een aantal leidende Telecombedrijven is op dit moment met hetzelfde proces bezig en er zullen er meer gaan volgen.
Het wordt tijd dat bestuurders in de meer traditionele sectoren gaan buurten bij hun collega’s in de ICT/Telecom en kijken hoe zij het doen. Al is het maar om een halt toe te roepen aan het uitkeren van miljoenen per jaar aan salarisverhogingen voor ‘collectieve’ doeleinden in plaats van dit gericht te besteden binnen een ‘pay for performance’ systeem, waarbij een oeroud adagium weer in ere wordt herstel: loon naar werken. Dus weg met de vakbonden in de CAO onderhandelingen !
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
Zoals ik van mening ben dat medezeggenschap in het bedrijfsleven (OR, PVT) valt of staat met mensen welke kennis van zaken hebben en hun stukken kennen, zo geldt dat m.i. ook voor CAO onderhandelingen. Helaas moet ook ik met grote regelmaat constateren dat "de vakbondsman van vandaag" prima in staat is om te roepen, maar het nalaat om ook de consequenties daarvan in te zien, laat staan daar vooraf over na te denken.
Mijn ervaringen met de stelende medewerker welke na een ontslag op staande voet nog vrolijk door een vakbond wordt bijgestaan, welke vervolgens zonder enige schaamte aan mij moet vragen wat eigenlijk de reden van het ontslag was zal ik maar buiten beschouwing laten.
In de branche waar ik werkzaam ben worden we jaarlijks geconfronteerd met ruim 1.000 (!!!) faillissementen van zowel kleine als grote spelers. Dramatische ontwikkelingen, waarbij de harde klappen zelfs nog moeten komen. De vakbond is trots op het door hun bereikte resultaat in de CAO, maar onze eigen medewerkers komen mij vragen hoe we het voor elkaar gaan krijgen om na de verplichte salarisstijgingen van de afgelopen maanden, het komend jaar als gevolg van de tot stand gekomen CAO nog 4 maal (!!) een verhoging van 1 tot 1,15% door te voeren.
Medewerkers welke betrokken zijn bij het bedrijf, en daar kan ik onze medewerkers met trots toe rekenen, vragen niet om vakbonden welke veel te ver van de realiteit staan en de krant van vandaag niet lezen. Die afstand is overigens voor mij verklaarbaar als ik kijk naar de samenstelling in het algemeen van de vakbonden: de leden hebben al in een ver verleden het speldje voor het bereiken van het pensioen opgespeld gekregen of hebben om andere redenen vroegtijdig van het bedrijfsproces afscheid genomen.