Tag: Commitment

“Wij kunnen als bank ongelooflijk veel geld verdienen met de verduurzaming van de samenleving.” gaf ABNAMRO topman Kees van Dijkhuizen als reactie op de onrust die is ontstaan binnen zijn organisatie n.a.v. het rondgaan van enkele ‘anonieme brieven‘. Van Dijkhuizen wordt daarin verweten dat hij teveel bezig is met het thema ‘duurzaamheid’. “Duurzaamheid is een breed begrip, maar het komt er in het kort op neer dat in een duurzame wereld mens (people), milieu (planet) en economie (profit) met elkaar in evenwicht zijn, zodat we de aarde niet uitputten.” Van Dijkhuizen snapt de ophef niet want: ‘ABNAMRO kan ongelooflijk veel geld verdienen aan de duurzame samenleving.’ Van Dijkhuizen tegen de opstandelingen in “Get a Life!“.  Mooi (sic.), maar volgens mij is dat niet de intentie van een organisatiestrategie gericht op duurzaamheid: (ongelooflijk) veel geld verdienen….

‘Trump is een leider,’ hoorde ik vanochtend bij WNL n.a.v. de uitslagen van de Midterm Elections in de VS. Hoe je het ook wendt of keert, Trump heeft ook gewonnen: leiderschap. Als je de definitie aanhoudt dat een leider iemand is die we vertrouwen omdat hij/zij het blijkbaar goed met ons voor heeft, dan klopt dat: Donald Trump is een leider voor een groot deel van zijn electoraat. Maar dat betekent niet dat deze persoon daarmee ook een leider is voor de gehele wereldbevolking. Daarin is tot nu nog geen enkele leider geslaagd. Je behaalt nooit 100% van de stemmen, of je hebt de uitslag gemanipuleerd en dat zegt dan weer iets over het type leider dat je bent. Net zoals Gandhi en Mandela hun tegenstanders kennen, kennen Hitler en Hoessein hun voorstanders. Er zijn zelfs wereldburgers die geen idee hebben over wie deze 4 mannen zijn en wat zij zoal hebben gedaan. Anderzijds: je bent pas een leider als je volgers hebt, zonder volgers geen leider. Terwijl dat juist weer wel kan bij een manager: de manager zonder medewerkers, de accountmanager bijv.; een totaal gedevalueerde term, dat ‘manager’.

Sommigen zien bij een bankier iemand die zij volledig kunnen vertrouwen. Anderen zien bij die functie iemand die het met wet- en regelgeving niet zo nauw neemt; beide waarnemingen zijn mogelijk.

‘Cultuur begint aan de top, in de Raad van Bestuur. Men zal daar als cultuurdrager moeten uitdragen dat het menens is.’ Dat concludeert De Nederlandsche Bank als antwoord op vragen uit de Tweede Kamer n.a.v. de door het Openbaar Ministerie getroffen schikking met ING i.v.m. de witwasaffaire.

“Our employees should act with integrity, openly and clearly, respectfully to each other and responsibly towards society and environment in all business relationships, as  thoroughly explained in ING’s Statement of Business Principles.” lezen we in ING’s ‘ethical principles‘. Dat bankiers, zeker niet alleen die van ING, niets hebben geleerd van de financiële crisis en dat men de daarop volgende ‘bankierseed’ zelf nauwelijks serieus neemt, dat wisten we al. Toch hebben veel bankmedewerkers, lager in de organisatie, nog steeds een luisterend oor als je vragen hebt.

“De kleedkamer verliezen” is het moment waarop een coach zich realiseert dat het vertrouwen van de spelers in zijn of haar vermogen om hen te leiden is verdwenen: “Losing the dressing room”. Vorige week vrijdag stelde premier Mark Rutte zich namens de regering ‘hard’ op in een langslepende asielkwestie. Een paar uur later bevonden meerdere leden van de regering zich bij ‘Live on the Beach‘. In diezelfde week werd bekend dat ING te maken had met een fors witwasschandaal. In verband met dit schandaal trad gisteren de CFO af en niet de bij ING eindverantwoordelijk CEO, Ralph Hamers. De man die 6 maanden terug, toen deze kwestie al speelde, zijn jaarsalaris nog wilde verhogen naar € 3 miljoen. De ‘storm’ die in beide situaties losbarstte op sociale media, waren een ‘mooi’ voorbeeld van het Britse begrip: “Losing the dressing room.”

Nu was het vertrouwen van de mannen en de vrouwen die zich in hun ‘kleedkamers’ bevinden voor beide instanties toch al minimaal: zo wil de regering het afschaffen van de dividendbelasting er ondanks protest van de kiezers coute que coute doordrukken, ING (maar ook de overige financiële dienstverleners) heeft de 4 jaar geleden geïntroduceerde bankierseed nooit echt serieus genomen. Na vorige week kunnen deze respectievelijke kleedkamers dan ook volledig worden verlaten.

“De organisatie heeft dringend spijkerbroeken nodig!”, zegt de man tegenover me. Op mijn vraag: “Zou je op basis je persoonlijke ervaring zo’n ‘spijkerbroek’ adviseren om voor je organisatie te werken?” was het antwoord een resoluut “Nee.”. ‘Spijkerbroek’ is hier de metafoor voor jong talent. De organisatie-in-kwestie is het Ministerie van Defensie. Het verhaal van KMA cadet Ellen maakt v.w.b. de term ‘spijkerbroek’ veel duidelijk: ‘Van Spijkerbroek naar Militair‘.

“Zou jij je (klein)kinderen hier ook laten werken?” is een andere vraag die ik stel aan managers, leidinggevenden van organisaties. Mannen en vrouwen die te maken hebben met een, in toenemende mate ernstig, tekort aan talent. Opmerkelijk vaak is het antwoord: “Nee.” De vraag voor mij is dan toch: “Waarom nodig je anderen wel uit om hier te komen werken?” (Wat doe je hen aan?!).

“Het Nederlandse bedrijfsleven beseft dat digitalisering van strategisch belang is voor zijn voortbestaan. (…) Investeren in (nieuwe) technologie is vaak maar het halve werk. De zwakste schakel is vrijwel overal de menselijke factor.”  Dat laatste lijkt de belangrijkste conclusie uit de resultaten van het 2-jaarlijks  onderzoek dat Vlerick Business School (VBS) verricht naar digitale transformatie bij grote Nederlandse bedrijven en waarvan de resultaten nu worden gepubliceerd door Het Financieele Dagblad: Digitale Transformers 2018.

Digitaal transformeren loopt vast bij veruit de meeste organisaties, zo blijkt uit dit onderzoek, en da’s meer dan jammer want de volgende stap in ‘digitaal transformeren’ staat nu voor je deur:

Robotica x Kunstmatige Intelligentie = (een) Revolutie!

Het expliciete strategische doel van de organisatie bepaalt acties en richting. Het legt de basis voor winstmaximalisatie en continuïteit. Het impliciete bestaansrecht van de organisatie bepaalt de maatschappelijke rol: wat wil de organisatie aan de maatschappij bijdragen? Deze laatste rol faciliteert het strategisch doel en legt de basis voor het realiseren van dat doel. Beiden kunnen correleren: Visie <=> Missie, maar d.i. niet altijd het geval. Als dat niet het geval is, kan dit tot onrust leiden onder de medewerkers, aandeelhouders, stakeholders: wil een organisatie voldoen aan het impliciete doel, het bestaansrecht, dan kan dat het financiële doel onder druk zetten. Kan het ook anders?

“Mijn grootvader had een droom dat zijn vier kleine kinderen niet zouden worden beoordeeld op de kleur van hun huid, maar op de inhoud van hun karakter. Ik heb een droom dat genoeg is genoeg en dat dit een wereld moet zijn zonder wapens. Punt!” 9 jarige Yolanda Renee King, kleindochter van de legendarische Martin Luther King jr., tijdens de March of Our Lives. “Wilt u deze woorden alstublieft na mij herhalen?” vroeg Yolanda de menigte. “Vertel het door, heb je het gehoord? Over het hele land zullen wij een geweldige generatie worden.”

Yolanda is pas 9 op het moment dat zij, onbevangen, deze korte toespraak hield. Zij leek daarmee op 24 maart jl. iig al een stuk rustiger dan haar grootvader. Tijdens zijn fameuze ‘I have a Dream’ speech, de speech die Yolanda aanhaalt, riep gospel zangeres Mahalia Jackson naar King “tell ‘em about the ‘dream.”. Had Mahalia dat niet gedaan, en had King zijn droom in nervositeit mogelijk vergeten, hadden wij wellicht nooit meer gehoord over deze speech.

Los daarvan: leiderschap, heb je dat van nature of ontstaat het door je persoonlijke ontwikkeling? Komt bij me op als ik Yolanda hoor & zie.

“Het verbaast me niet. Hij is altijd zo geweest. Het is iemand die, sinds hij is geboren, alles voor anderen doet. Het is zijn reden om te leven, het vaderland te verdedigen, dat is Arnaud, dat is het, anderen verdedigen.”

Dat zei de moeder van Le lieutenant-colonel Arnaud Beltrame op vrijdagavond kort nadat bekend werd dat Beltrame ernstig gewond was geraakt eerder die dag tijdens een gijzeling in een supermarkt in het Zuid Franse Trèbes. Een dag later overleed Beltrame aan zijn verwondingen nadat hij de dag daarvoor zijn leven had verruild voor de het leven van een gegijzelde supermarktmedewerkster.

De luitenant kolonel (44) was een ervaren militair en politieman. Eind 2017 nam hij deel aan een oefening waarbij een gijzeling in een supermarkt centraal stond. Je zou kunnen zeggen: hij wist vrijdagmiddag waaraan hij begon. Mogelijk had hij als verantwoordelijke ter plaatse, na overleg, ook één van zijn teamleden kunnen sturen maar hij deed dat niet.

Anders dan een Italiaanse kapitein die vanuit een roeiboot zag hoe zijn, met passagiers en bemanning beladen, cruiseschip ten onderging, nam Beltrame zelf dit levensbedreigende risico op zich. Opofferingsgezind, onbaatzuchtig, maar ook naïviteit kunnen nu bij je opkomen. Naïviteit zoals voor columnist Sylvain Ephimenco. De werkelijke motivatie waarom Arnaud Beltrame, naïef, intuïtief of weloverwogen, deed wat hij deed op dat ‘moment suprême’, zullen wij nooit weten. 

“Eindverantwoordelijken moeten nu bereid zijn hun reputatie in te zetten op eerlijke, veilige werkplekken. Zoals we hebben gezien bij Oxfam en de katholieke kerk, is het naïef om te veronderstellen dat de reputatie en het hogere doel van je organisatie je zal beschermen.” Bron: It is not up to film stars to sort out workplace harassment. The Financial Times. 

#MeToo heeft geleid tot een lawine aan meldingen van misbruik in en door mensen van organisaties. Zo meldden zich hiermee eind vorig jaar NCO*NSF en het Ministerie van Defensie, recent verschenen berichten over Artsen zonder Grenzen en Oxfam. En dan komt daar vanochtend Plan International ook nog bij…. Als er zelfs binnen ‘goede doelen organisaties’ sprake is van structureel misbruik van mensen die aan hun zorg zijn toevertrouwd, medewerkers maar ook cliënten zoals bij Oxfam en Plan Int. het geval was, dan durf ook ik de stelling aan dat misbruik zich ook voordoet binnen jouw organisatie.

“De ogen van iedereen zijn nu gericht op werkgevers. Na decennia vol van mislukte diversiteitsinitiatieven, zal het management van organisaties nu de noodzaak tot ingrijpen inzien en vervolgens iets veranderen? Welke eindverantwoordelijken – mannen of vrouwen – staan nu op en eisen actie? Daarentegen: wie blijft zwijgen?” vraagt de redactie van The Financial Times zich af.

Inderdaad, welke werkgever wil nu nog worden beschuldigd van misbruik van medewerkers en van anderen die aan hun zorg en verantwoordelijkheid zijn toevertrouwd?