Tag: Competenties

Voor De Nederlandse Bank is het momenteel ‘een constante zoektocht naar talent’, sterker nog: DNB jaagt (zelfs) op IT-talent. ‘Algemene Vereniging Schoolleiders (AVS) en CNV Schoolleiders waarschuwen dat er behalve een lerarentekort ook een groeiend tekort aan schoolleiders is.’, meldt de NOS. Tegelijkertijd stelt Het FD: Werknemers zorginstelling Evean staken. Reden voor deze zorgmedewerkers om te staken: ‘Ze ervaren de werkdruk als hoog, als gevolg van een nijpend personeelstekort.’. Niet alleen voor DNB c.s., het is nu voor iedere werkgever ‘een constante zoektocht naar, zelfs jacht op, talent’, een jagersfestijn waarbij het verband met de organisatie strategie totaal uit het (jacht)beeld blijkt te zijn verdwenen.

Het meest aansprekende voorbeeld hiervan is de Belastingdienst. In minder dan anderhalf jaar dient de Belastingdienst nu 4.200 nieuwe werknemers te werven, daarom kiest men voor een megasnelle sollicitatieprocedure: Binnen drie uur een nieuwe baan. Het was deze zelfde werkgever die medio 2016 ca. 5.500 ‘overtollige’ werknemers liet vertrekken; hoezo Strategisch HRM? Hoezo een verband tussen beide acties, wegsturen en vervolgens opnieuw werven, met de organisatie strategie, anders dan druk van de Tweede Kamer om de Belastingdienst nu eindelijk eens op orde te krijgen! Dat gaat nog even duren.

Net zoals het nog ‘even’ gaat duren voordat je al dat nieuwe talent op een optimale manier hebt geïntroduceerd in je eigen organisatie.

‘Trump is een leider,’ hoorde ik vanochtend bij WNL n.a.v. de uitslagen van de Midterm Elections in de VS. Hoe je het ook wendt of keert, Trump heeft ook gewonnen: leiderschap. Als je de definitie aanhoudt dat een leider iemand is die we vertrouwen omdat hij/zij het blijkbaar goed met ons voor heeft, dan klopt dat: Donald Trump is een leider voor een groot deel van zijn electoraat. Maar dat betekent niet dat deze persoon daarmee ook een leider is voor de gehele wereldbevolking. Daarin is tot nu nog geen enkele leider geslaagd. Je behaalt nooit 100% van de stemmen, of je hebt de uitslag gemanipuleerd en dat zegt dan weer iets over het type leider dat je bent. Net zoals Gandhi en Mandela hun tegenstanders kennen, kennen Hitler en Hoessein hun voorstanders. Er zijn zelfs wereldburgers die geen idee hebben over wie deze 4 mannen zijn en wat zij zoal hebben gedaan. Anderzijds: je bent pas een leider als je volgers hebt, zonder volgers geen leider. Terwijl dat juist weer wel kan bij een manager: de manager zonder medewerkers, de accountmanager bijv.; een totaal gedevalueerde term, dat ‘manager’.

“De business line is even belangrijk als de HR line, waarmee aangegeven wordt dat cultuur en persoonlijke ontwikkeling vitaal zijn voor de ontwikkeling van de organisatie.” Zaterdag las ik dit citaat in het artikel ‘Laat Duizend Winkels Bloeien’, een bijdrage van René Repko aan het Financieele Dagblad. Het citaat triggerde me ook omdat ik het er volledig mee eens ben: continue ontwikkeling van je medewerkers is cruciaal voor de continue ontwikkeling van je organisatie. Repko bezocht ALIBABA GROUP en kwam met meer terug dan alleen een leerzame blik op hoe ALIBABA (ook) de retail markt ‘op z’n kop zet’: laat 1.000 winkels bloeien (NB; ‘bloeiende’ autonome supermarkten, boekwinkels, restaurants); idd. De citaten in de titel pikte Repko op tijdens zijn bezoek aan Hangzhou. Tijd voor mij om ook eens een kijkje te nemen bij de trends die ALIBABA zet maar nu op management en HR gebied.

Kunstmatige intelligentie, machine leren, robotica, drukken hun stempel op de arbeidsmarkt. De vraag wat deze invloed betekent voor de (nieuwe) banen in de nabije toekomst? Is vanuit het perspectief van de werkgever lastig te beantwoorden. Je kan die vraag dan ook beter stellen aan je consument, je afnemer, je klant, je patiënt. Stel het is 2025: bij de aankoop van een product, de afname van een dienst, op welke momenten wil jij dan (nog) contact met een mens?

Op de dag dat iedere bedrijfstak als meest urgente probleem aangeeft Tekort aan Personeel! en econoom Mathijs Bouman opmerkt dat “Nederland bleef zwelgen in de crisis, en vergat zo te werken aan het echte probleem” nl. tekort aan medewerkers, wordt het v.w.b. de arbeidsmarkt ook dringend tijd na te denken over de nabije toekomst. Disruptieve technologieën als robotica, kunstmatige intelligentie, machine leren zijn, ook al besef je dat misschien niet (en pas je dat in je organisatie, zoals je vermoedt, nog maar nauwelijks toe), dagelijkse realiteit. Bij al die mogelijkheden op de arbeidsmarkt vragen maar weinig werkgevers en hun medewerkers zich af of hun organisatie resp. hun baan binnen relatief korte tijd op het spel staat. Als zij dat al doen dan is vervolgens het antwoord op de vraag: ‘welke, mogelijk nog niet bestaande, banen komen er in de toekomst beschikbaar o.i.v. disruptieve technologieën als kunstmatige intelligentie e.d.?’ door hen nauwelijks te formuleren. Daarom draaide ik deze week de vraag om.

‘Als er kinderen kijken naar President Trump: racisme is NIET OK!’, ‘Ik beschik over één van de grootste wijngaarden en die ligt in Charlottesville, weet je dat?.’ De eerste reactie is van een Republikeins senator. De tweede van Donald Trump, 45e president van de VS en grootgrondbezitter.

President Donald Trump verzorgde gisteravond (onze tijd) één van zijn meest opmerkelijke, en nu al historische, speeches. Wat begon als een inleiding op zijn infrastructurele plannen, vloog vervolgens totaal uit de bocht op het moment dat de aanwezige pers de Charlottesville rellen van afgelopen weekeinde aanhaalden. Trump had in een primaire reactie de rol van white supremacists bij deze rellen willen negeren. Twee dagen later las hij onder grote druk alsnog een veroordeling voor. Om nu weer volledig terug te keren naar zijn oorspronkelijke mening: ‘Het viel allemaal wel mee.’ Deze mening leverde hem aan het einde van zijn speech iig een bedankje op van de KKK…..

Trump is zeker niet de enige die bij een speech volledig uit de bocht vliegt, o.m. Steve Jobs ging hem bij de intro van de IPhone 4 voor. De vraag is dan ook: hoe krijgt de pers je zo ver en wat kun je doen om dit te voorkomen? 

“De tragedie van Anthony Scaramucci is dat je geen alpha mannetje, onafhankelijk en direct kan zijn terwijl je tegelijkertijd nog een baas hebt.” D.i. de reactie die N.N. Taleb twitterde n.a.v. de 10 dagen durende opkomst en ondergang van Het Witte Huis’ meest recente ‘communication director’. Anthony Scaramucci, persoonlijk binnengehaald door president Donald Trump om orde in de communicatieve chaos te scheppen, creëerde in de paar dagen van zijn functioneren meer chaos dan dat hij die oorspronkelijk aantrof.

Nu vormen de gebeurtenissen binnen de burelen van Het Witte Huis sinds het aantreden van ‘the Real Donald’ sowieso interessant lesmateriaal, ongetwijfeld verschijnen er t.z.t. meerdere studies, deze ervaring geeft iig voldoende aanleiding om er hier nu al een entry aan te besteden: Anthony Scaramucci of lessen over Crisismanagement.

Een crisismanager dient te beschikken over Change Awareness, Change Agility, Change Reaction, Change Mechanisms. Zo leerde de DeepWater Horizon crisis. Die kwaliteiten had Scaramucci niet.

Nadat je veel moeite hebt gedaan jezelf voor te bereiden op het sollicitatiegesprek, geld uitgaf aan nieuwe kleren, voorschot nam op de reiskosten, is het verbijsterend te ervaren dat je na het gesprek geen feedback van de (potentieel) werkgever krijgt. Dat je niet bent aangenomen, is dan nog je minste zorg. Je wil leren en jezelf voorbereiden op een volgend gesprek. Of je wil, nu je bent aangenomen(!), die feedback direct kunnen toepassen in je nieuwe functie. Je ziet het als een 1e beoordeling. Maar helaas: 83% van de sollicitanten ontvangt geen feedback….

“Feedback is een boodschap over het gedrag of de prestaties van een ander.” (bron: Carrièretijger)

In het Verenigd Koninkrijk zetten belangenorganisaties en werkgevers zich momenteel in in een campagne om bij de Britse regering te lobbyen voor officiële richtlijnen om werkgevers verplicht feedback te laten geven na een sollicitatiegesprek. Interessant.

“De wereld en de maatschappij om ons heen veranderen snel. In deze wereld van nu is verandering misschien wel de enige constante geworden.” Stelt mijn cliënt in het Strategisch Plan van de organisatie. Een wereld in constante verandering, VUCA: volatile, uncertain, complex, and ambiguous. Cliënt vraagt zich af of en zo ja wat, in deze beweeglijke, onzekere, complexe en dubbelzinnige wereld, IQ respectievelijk EQ ‘iets’ kunnen betekenen? IQ en EQ, quotiënten die elkaar versterken. D.i. het verslag van een workshop.

IQ: getal dat aangeeft in hoeverre de verstandelijke leeftijd van iemand overeenkomt met de werkelijke leeftijd (kalenderleeftijd). Dit getal geeft ongeveer aan wat iemands intelligentie is, echter niet hoe begaafd iemand is. Een IQ van 100 geldt als gemiddeld, boven de 100 is iemand geniaal, talentvol of intelligent. Als stamvader van IQ wordt Alfred Binet gezien.

EQ: het begrijpen en het managen van je emoties en het beïnvloeden van de emoties van anderen; EQ Domeinen: Zelfbewustzijn, Zelfmanagement, Sociaal Bewustzijn, Relatiemanagement. Als stamvader van EQ wordt Daniel Goleman gezien.

‘Zelden zijn egocentrische, verwaande, zich zelf bewonderende (narcissistische*) leiders, Grote Leiders, maar ze zijn geweldig in het idealiseren van de eigen kwaliteiten.’ Attila de Hun.

De ideeën van veel grote leiders hebben de geschiedenis overleefd. Of ze zijn opgeschreven door een tijdgenoot of later zijn toegevoegd aan de prestaties van de leider, kunnen we niet meer achterhalen. Feit is wel dat er altijd ‘iets’ te leren valt van hun aanpak. Zo ook van de aanpak van Attila, heerser over de Hunnen van 434 tot 453.

Lees je het boek ‘Leadership Secrets of Attila the Hun’, dan is het jammer dat David Cameron, Boris Johnson en Nigel Farage geen kennis hebben genomen van de inhoud. Sterker nog: al hebben zij dat (mogelijk) niet gedaan, voor hun volgers was de inhoud  zeker een aanrader geweest…

‘Wat opvalt is hoe weinig er eigenlijk sprake is van robotisering: werkgevers vinden robots te duur, zij vragen om een ander verdienmodel, en er zijn technische problemen. Ook zijn er culturele barrières (mensen willen het niet).’ Voor velen kan dit de meest verhelderende conclusie zijn uit het zojuist bij de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid verschenen rapport ‘De Robot de Baas’.

Vaak zeg ik tegen mijn studenten, & cliënten: ‘Het is maar goed dat je leidinggevenden niet weten wat er al allemaal mogelijk is in je organisatie m.b.v. robotica, disruptieve technologieën, kunstmatige intelligentie…..’. De conclusie van de auteurs in dit WRR rapport is dan ook geen verrassing, althans voor mij: ‘Robotisering kost minder banen dan gevreesd’. Ja, ja …..